885 ημέρες πέρασαν από την ημέρα που για πρώτη φορά επεβλήθη νομοθετικά απόλυση ιδιωτικού εκπαιδευτικού χωρίς έλεγχο από το κράτος με το Ν 4254/2014 (Νόμος Αρβανιτόπουλου). 885 ημέρες στις οποίες εκατοντάδες συνάδελφοί μας άδικα, χωρίς αιτιολόγηση, εκδικητικά, επειδή είχαν μεγάλη προϋπηρεσία, επειδή είχαν κοινωνική δραστηριότητα, επειδή διεκδικούσαν την τήρηση της νομιμότητας στο σχολείο τους, επειδή τους οφείλονταν χρήματα και τα διεκδίκησαν, επειδή… επειδή.. επειδή… αντίκρισαν την άβυσσο της ανεργίας.
885 ημέρες όπου εκτοξεύθηκε η ανομία στα ιδιωτικά σχολεία. Όπου το εκπαιδευτικό αγαθό έγινε εμπόρευμα. Όπου γιγαντώθηκε η μαύρη εργασία, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή με την ανοχή κυβερνήσεων. Όπου ο σχολάρχης μετεβλήθη σε τύραννο της σχολικής μονάδας και ο εκπαιδευτικός από λειτουργό σε αναλώσιμο υπάλληλο επιχείρησης.
Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι το έκτρωμα Αρβανιτόπουλου προήλθε από μια διαδικασία που ξεκίνησε την 30η Μαρτίου του 2010, όταν ψηφίστηκε ο Νόμος Διαμαντοπούλου. ¨όταν για πρώτη φορά, μετά από πιέσεις των σχολαρχών, μπήκε η έννοια της καταγγελίας σύμβασης χωρίς έλεγχο (ασχέτως, αν μετά το ΝΣΚ όρισε πως ακόμη και αυτή η απόλυση του Νόμου Διαμαντοπούλου θα έπρεπε να ελέγχεται από υπηρεσιακά συμβούλια).
Ο εφιάλτης αυτός μόλις έλαβε τέλος. Η ψήφιση της ρύθμισης για την ιδιωτική εκπαίδευση τερματίζει την αυθαιρεσία και την ασυδοσία, επαναφέρει την έννοια του σχολείου στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, αποκαθιστά την αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού.
Και για να δανειστούμε ελαφρώς παραποιημένη μια έκφραση που πριν από δύο χρόνια είχε αλαζονικά και με μίσος ακουστεί, αλλά τώρα θα χρησιμοποιηθεί ορθά, «η ιδιωτική εκπαίδευση μπορεί πλέον να αναπνέει ελεύθερα!»
