Στην περίοδο της εφαρμογής σκληρών, νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, των Mνημονίων και της καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων, οι πρώτες που δέχτηκαν και συνεχίζουν να δέχονται την επίθεση είναι οι (εργαζόμενες) γυναίκες.
Παρά τις διαχρονικές διακηρύξεις για τις πολιτικές ισότητας από πλευράς της ΕΕ, το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες στην Ευρώπη παραμένει μεγάλο, τα ποσοστά απολύσεων και ανεργίας των γυναικών είναι πολύ μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα των αντρών, ενώ πρώτα στις γυναίκες –και μάλιστα με την αιτιολόγηση πως έτσι θα ανταποκρίνονται ευκολότερα στις ευθύνες τους στη δουλειά και στο σπίτι- εφαρμόστηκε εκτεταμένα η ελαστική, κακώς αμειβόμενη, ανασφάλιστη εργασία.
Η τελευταία απόφαση του δικαστηρίου της ΕΕ, που νομιμοποιεί τις απολύσεις εγκύων εργαζόμενων στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων έρχεται να δώσει τη νομική κάλυψη σε σωρεία αντίστοιχων παραβιάσεων και εργοδοτικών αυθαιρεσιών στον ιδιωτικό τομέα, έρχεται να ανοίξει το δρόμο για το χτύπημα της μητρότητας και των εργαζόμενων γυναικών σε όλους τους κλάδους, ιδιωτικού και δημοσίου τομέα σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Στην Ελλάδα, οι απολύσεις ή η εξώθηση σε παραίτηση κατά τη διάρκεια της κύησης, ή αμέσως μετά την επιστροφή από την άδεια μητρότητας είναι πλέον συχνό φαινόμενο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, καθώς οι εργαζόμενες μητέρες, λόγω των οικογενειακών τους υποχρεώσεων, δεν αποτελούν πια τον ιδεότυπο της ευέλικτης, παραγωγικής εργαζόμενης για τους εργοδότες τους.
Οι γυναίκες στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού ήταν και θα είναι το ευάλωτο εργατικό δυναμικό, που θα πληρώνεται λιγότερο, που θα αντιμετωπίζει από τους πρώτους τη βάρβαρη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, την επίθεση που στη συνέχεια θα δεχτούν και οι άντρες εργαζόμενοι. Θεωρείται αυτονόητο, λοιπόν, να υπερασπιζόμαστε συνολικά το δικαίωμα στην εργασία, την ασφάλιση, τη μισθολογική ισότητα για όλους και όλες. Ουσιαστικά το δόγμα του Φρήντμαν και η πιστή εφαρμογή του υποχρεώνει τις γυναίκες να επιλέξουν ανάμεσα σε εργασία και μητρότητα, επιβάλλοντας έναν ακόμη έλεγχο στο γυναίκειο σώμα και μας γυρίζει πίσω σε εποχές όπου η γυναίκα ήταν κλεισμένη στο σπίτι, εγκλωβισμένη στους ρόλους της μητέρας και της νοικοκυράς.
Οι γυναίκες, όμως, από τα πρώτα βήματα του εργατικού κινήματος, ήταν παρούσες στους αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, υπερασπιζόμενες τα εργασιακά τους δικαιώματα από τις όποιες επιθέσεις του κεφαλαίου, διεκδικώντας μόνιμη δουλειά και αυξήσεις στους μισθούς τόσο για εκείνες, όσο και για τους άντρες συναδέλφους τους. Η διασφάλιση του δικαιώματος στη μητρότητα και την χορήγηση/ παράταση άδειας με αποδοχές για το μεγάλωμα των παιδιών και στους δύο γονείς, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για μας είναι αδιαπραγμάτευτη.
Η υπεράσπιση του δικαιώματος της άδειας κύησης και η απαγόρευση των απολύσεων για λόγους εγκυμοσύνης είναι υπόθεση όλων των εργαζόμενων ακριβώς γιατί η καταστρατήγηση αυτού του δικαιώματος, σε συνδυασμό και με την παντελή έλλειψη υποστηρικτικών κοινωνικών δομών πρόνοιας, αποτελεί ένα ακόμη βαρύ οικονομικό πλήγμα για τις οικογένειες, ιδίως αυτές των μη προνομιούχων.
Σε εποχές που η θέση της γυναίκας αντί να βελτιώνεται, υπονομεύεται από το τσάκισμα των κοινωνικών δομών πρόνοιας και υγείας, από την ακροδεξιά ρητορική για τον ρόλο και τη θέση της στο σπίτι, από την κουλτούρα του βιασμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης, από την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, ως εργαζόμενοι/ες στην εκπαίδευση, έναν κλάδο με πλειοψηφία των εργαζομένων τις γυναίκες, στηρίζουμε τη φετινή συγκέντρωση την Ημέρα της Γυναίκας, στις 8 Μάρτη, ώστε να αποτελέσει μια πρώτη απάντηση στις αποφάσεις που βάλλουν τα δικαιώματά μας και ενώνουμε τις φωνές μας με τις φωνές εκατομμυρίων γυναικών που θα διαδηλώσουν ανά τον κόσμο την ημέρα αυτή.
Κάτω τα χέρια από τις άδειες και την εργασιακή προστασία της μητρότητας. Κατάργηση των διακρίσεων λόγω φύλου, ή καταγωγής στους χώρους δουλειάς.
