Με αφορμή την απεργία της Πρωτομαγιάς και της σημασίας της για το εργατικό κίνημα, ας μιλήσουμε λίγο για εμάς, τους εκπαιδευτικούς. Οι εκπαιδευτικοί κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στον κόσμο της εργασίας. Γιατί αποτελούν την ελπίδα των φτωχών, των περιθωριοποιημένων ανθρώπων, ώστε τα παιδιά τους να ξεφύγουν από τη σκληρή μοίρα τους και να κάνουν κάτι καλύτερο, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Ο εργαζόμενος προσβλέπει στον εκπαιδευτικό για να μεταλαμπαδεύσει στο παιδί του, όχι μόνο γνώσεις, αλλά και αξίες και ιδανικά. Για να γίνει ένας σωστός, δημοκρατικός πολίτης, χρήσιμος στην κοινωνία.
Όμως η εργασία του εκπαιδευτικού δεν είναι πάντοτε εύκολη. Στα παλιότερα χρόνια η κρατική τρομοκρατία δεν επέτρεπε «ιδεολογικές» παρεκκλίσεις από το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Σήμερα η διαμόρφωση συνθηκών υπέρ του σχολείου της αγοράς υποχρεώνει τον εκπαιδευτικό να βλέπει τον μαθητή ως στατιστική λεπτομέρεια, αγνοώντας την ουσία της εκπαίδευσης που είναι ο άνθρωπος. Μάλιστα, όπως ο δικός μας κλάδος γνωρίζει καλύτερα, η αυτονομία του εκπαιδευτικού καταργείται, όταν στόχος κάποιων σχολείων είναι αποκλειστικά το κέρδος, η μετατροπή του εκπαιδευτικού αγαθού σε προϊόν και του μαθητή σε «πελάτη».
Με αυτές τις σκέψεις θα θυμίσουμε στους παλιούς και θα συστήσουμε στους νέους συναδέλφους το εξαίρετο βιβλίο (για μεγάλους και παιδιά) της Πάμελα Σκόμπι «Το σχολείο που κατέβηκε σε απεργία» (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη).
Αντιγράφουμε από την εισαγωγή του βιβλίου και είναι βέβαιο ότι πολλοί από εμάς, λόγω των συνθηκών στην ιδιωτική εκπαίδευση, θα ταυτιστούμε με τους πρωταγωνιστές του. (Να σημειώσουμε ότι τα γεγονότα του βιβλίου είναι πραγματικά) :
«Την 1η Απριλίου 1914 το συμβούλιο του κοινοτικού σχολείου του Μπέρστον απέλυσε τη Διευθύντρια και τον Υποδιευθυντή του σχολείου. Ενώ ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το πόστο τους και το χωριό, άκουσαν φωνές από παιδιά που διαδήλωναν και τραγουδούσαν. Τα παιδιά του σχολείου- 66 από τα 72- είχαν κατέβει σε απεργία.
Αυτή είναι η μυθιστορηματική αφήγηση εκείνης της απεργίας, η ιστορία του πώς η διευθύντρια Άννι Χίγκντον ήρθε σε αντιπαράθεση με τη διοίκηση, διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες στο σχολείο, που ήταν υγρό, κρύο και ανθυγιεινό, και του πώς ο άντρας της Τομ, ο υποδιευθυντής, αγωνίστηκε για να εξασφαλίσει δίκαιες και ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας για τους εργάτες των αγροκτημάτων. Για όλα αυτά, οι κρατούντες αποφάσισαν να τους διώξουν.
Αλλά τα παιδιά του σχολείου πίστευαν στις καλές προθέσεις των δασκάλων τους και προχώρησαν σε απεργία. Με οδηγό ένα 13χρονο κορίτσι, διαδήλωσαν γύρω από το σχολείο με πλακάτ και αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο σχολείο. Οι αρχές πίεσαν τους γονείς καλώντας τους σε αλλεπάλληλες δίκες και επιβάλλοντας ποινές και πρόστιμα. Η απεργία όμως συνεχίστηκε. Το βιβλίο αυτό είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για μια ομάδα παιδιών που ενώθηκαν για να πολεμήσουν για το καλό και το δίκαιο, είναι η ιστορία ενός σχολείου που κατέβηκε σε απεργία»
Περισσότερες πληροφορίες για την απεργία στο σχολείο του Burston που ενέπνευσε εργατικούς αγώνες στις ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς, εδώ.
Η συγγραφέας Πάμελα Σκόμπι γράφει στην αφιέρωση της «Στην Τζένετ και όλους τους δασκάλους μου- προηγούμενους, τωρινούς και μελλοντικούς» και στην αρχή του πρώτου μέρους παραθέτει τα εξής:
Ζω:
Για καθετί που χρειάζεται υποστήριξη
Για τ’ αύριο που βρίσκεται μακριά
Για τ’ άδικο που χρειάζεται αντίσταση
Για το καλό που μπορώ να κάνω
Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα στη ράχη ενός λογιστικού βιβλίου που ανήκε στον Τζότζεφ Αρτς, τον ιδρυτή των σωματείων αγρεργατών, που επισκέφθηκε ο Τομ Χίγκτον (ο μετέπειτα υποδιευθυντής) το 1909.
Προς τιμήν της ημέρας, δημοσιεύουμε ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια που έχουν συνδεθεί με την Εργατική Πρωτομαγιά, το Bread and Roses (Ψωμί και Τριαντάφυλλα) με στίχους από το ομώνυμο ποίημα του James Oppenheim (η εκτέλεση εδώ είναι της Judy Collins). Το ποίημα γράφτηκε προς τιμήν της γυναίκας εργάτριας «που χρειάζεται ψωμί, αλλά και τριαντάφυλλα».
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!
Τιμή στους αγώνες του εργατικού κινήματος!
