Η Φώφη Μπουλούτα, η αγαπημένη μας φίλη και συνάδελφος, είναι ακόμη εδώ, μαζί μας. Ένα χρόνο μετά το θάνατό της, η μνήμη της είναι ολοζώντανη στους οικείους της και στον κλάδο των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, για τον οποίο αποτελεί πλέον εμβληματική φυσιογνωμία. Στο πολιτικό μνημόσυνο που τέλεσε σήμερα για τη Φώφη η ΟΙΕΛΕ, κυριάρχησε το κλίμα συγκίνησης, αλλά και η αποφασιστικότητα για να αποκατασταθεί ο αδικαίωτος αγώνας της.
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΩΦΗΣ
Ας αναφερθούμε λίγο, για να θυμηθούν όσοι γνώριζαν και για να μάθουν όσοι δεν έμαθαν ποτέ, πώς μια εκπαιδευτικός με 21 χρόνια υπηρεσία, άριστα αξιολογημένη, πετάχτηκε στο δρόμο μέσω στημένων αποφάσεων. Μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να παρατηρήσει το γόνο ενός πανίσχυρου πολιτικού που διατηρούσε οικογενειακή σχέση με το σχολείο.
Τον Ιούνιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τη διενέργεια των εθνικών εκλογών, η Φώφη επικοινώνησε, ιδιαίτερα ανήσυχη, με τον Πρόεδρο της ΟΙΕΛΕ. Τον ενημέρωσε ότι υποχρεώθηκε, μετά από σωρεία παρατηρήσεων, να μονογράψει την κόλλα μαθητή, ο οποίος συνεχώς μιλούσε με συμμαθητές του και επιχειρούσε να αντιγράψει σε διαγώνισμα Χημείας. Ο μαθητής αυτός είναι υιός του τότε Πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά και του τότε Προέδρου του Δ.Σ. του Ε.Ε.Ι. κ. Αλ. Σαμαρά. Η ανησυχία της τελικά δικαιώθηκε, Μετά από δέκα ημέρες περίπου πληροφορηθήκαμε με κατάπληξη ότι η Διοίκηση του Κολλεγίου προχώρησε σε καταγγελία σύμβασης της εκπαιδευτικού.
Το ΚΥΣΔΕ, κατά παραβίαση της διοικητικής διαδικασίας, δεν εξέταζε την υπόθεση. Η εκπαιδευτικός με τη βοήθεια της ΟΙΕΛΕ προσέφυγε στα δικαστήρια, ζητώντας την εξέταση της υπόθεσής της, καθώς ήταν άνεργη χωρίς έγκριση της απόλυσής της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λάβει ούτε καν επίδομα ανεργίας… Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν να επιληφθεί άμεσα το ΚΥΣΔΕ της υπόθεσης. Εκεί γράφτηκε το πιο δραματικό κεφάλαιο της ιστορίας. Το υπηρεσιακό συμβούλιο, μετά από απαίτηση της πλευράς Σαμαρά, απέβαλε τους αιρετούς εκπροσώπους της ΟΙΕΛΕ σε μια πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά απόφαση. Ενώ η πλευρά του Κολλεγίου προσήλθε με τέσσερις νομικούς, απαγορεύτηκε στη Φώφη να φέρει το δικό της δικηγόρο, κατά παραβίαση κάθε είδους δικαίου, αλλά και ηθικής. Τελικά, τα τρία διορισμένα από τον κ. Αρβανιτόπουλο μέλη του ΚΥΣΔΕ, προφανώς υπό σοβαρές πιέσεις, ενέκριναν την καταγγελία λόγω «έλλειψης επαρκών στοιχείων που στοιχειοθετούν καταχρηστικότητα».
Με τέτοιες κατά παραγγελία διοικητικές αποφάσεις που αποτελούν όνειδος για τους δημόσιους «εκπαιδευτικούς» που τις υπέγραψαν, διακόπηκε βίαια μια εκπαιδευτική πορεία 21 ετών. Η Φώφη τσακισμένη από την αδικία, εξαθλιωμένη οικονομικά και ηθικά, αλλά και με ήδη βεβαρυμένη υγεία, επέλεξε την αξιοπρεπή σιωπή. Λίγο καιρό μετά διορίστηκε ως αναπληρώτρια στην Κόρινθο, όπου και ολοκλήρωσε την εκπαιδευτική της διαδρομή.
Αποτελεί χρέος της πολιτείας και δη του Υπουργείου Παιδείας να ολοκληρωθεί η έρευνα για το φάκελο Μπουλούτα και να ακυρωθεί η κατάπτυστη, καθοδηγούμενη απόφαση του ΚΥΣΔΕ. Η Φώφη αξίζει να δικαιωθεί. Κυρίως όμως πρέπει να κλείσουν τα στόματα όσων, βασισμένοι στην απόφαση αυτή, διασύρουν τη μνήμη της για μικροπολιτικούς λόγους.
ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΗΣ ΦΩΦΗΣ
Παρουσία των οικείων προσώπων της, παλιών της συναδέλφων και εκπροσώπων των ΔΣ της ΟΙΕΛΕ και του ΣΙΕΛ, ο Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ Μ. Κουρουτός εκκίνησε τη σεμνή τελετή, ενθυμούμενος στιγμές από το δύσκολο αγώνα της Φώφης με τη συμπαράσταση της Ομοσπονδίας:
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η ΟΙΕΛΕ τιμά τη μνήμη της αγαπημένης μας φίλης και συναδέλφου Φώφης Μπουλούτα, που με τον αγώνα και το παράδειγμά της, αποτελεί εμβληματική φυσιογνωμία του κλάδου και πηγή έμπνευσης για όλους μας.
Πριν πω δυο λόγια για την ιστορία της Φώφης και την ανεκτίμητη προσφορά της, θέλω να ευχαριστήσω την οικογένειά της που ευγενικά μας επέτρεψε να προχωρήσουμε στη σεμνή αυτή τελετή. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους για την παρουσία τους.
Θα ξεκινήσω με κάτι που συνέβη πρόσφατα. Τον Αύγουστο κάποιοι μικρόψυχοι, στο βωμό της κομματικής αντιπαράθεσης, δεν δίστασαν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα, διασύροντας το όνομα και τη μνήμη της Φώφης. Απέδειξαν έτσι σε κάθε πολίτη ότι η εγχώρια ελίτ δεν συγχωρεί, ακόμη και μετά θάνατον, αυτούς που τολμούν να ορθώσουν ανάστημα απέναντί της. Με την πρόκλησή τους όμως αυτή με ανάγκασαν να δώσω στη δημοσιότητα όλη την ιστορία με αποδείξεις και ντοκουμέντα. Μια ιστορία που θα μείνει στη συλλογική μνήμη του κλάδου ως μια ηρωική πράξη αντίστασης.
Tα όσα συνέβησαν από το 2012 μέχρι και πρόσφατα είναι απερίγραπτα και δραματικά. Όλες οι κινήσεις που κάναμε, δημόσιες και μυστικές, διοικητικές και νομικές, έγιναν από κοινού, με τη σύμφωνη γνώμη της Φώφης που παρά την κατάφωρη εις βάρος της αδικία, είχε τεράστιας ευαισθησία να μην συρθεί στην αντιπαράθεση το όνομα ενός μικρού παιδιού, ενός μαθητή της….
Τελικά, η γνωστή, πανίσχυρη ελίτ αποδείχθηκε, έστω και προσωρινά, πιο δυνατή από εμάς. Η Φώφη με συνοπτικές και παραχαραγμένες διαδικασίες απολύθηκε και στη συνέχεια βίωσε την παγωμένη μοναξιά ενός ανθρώπου που μετά από δεκαετίες προσφοράς στην εκπαίδευση, βρίσκεται ξαφνικά στο περιθώριο, ακόμη και από κάποιους συναδέλφους της που από φόβο, ή ιδιοτέλεια την ξέχασαν. Ας είναι όμως…
Κι αν αυτό ήταν το διοικητικό «έγκλημα», το «πολιτικό» και ποινικό ακολούθησε μετά. Λίγους μήνες μετά υπεγράφη το έκτρωμα Αρβανιτόπουλου που επέβαλε ελεύθερες, χωρίς καμιά αιτιολόγηση, απολύσεις εκπαιδευτικών, ώστε η κάθε Μπουλούτα να μην τολμήσει ξανά να σηκώσει κεφάλι. Να μην μπορεί κανείς ιδιωτικός εκπαιδευτικός να παρακούσει εντολές για να ευνοηθούν τα τέκνα των ισχυρών.
Όμως αυτή η τραγική ιστορία είχε και τη φωτεινή της πλευρά. Ο αγώνας της Φώφης αποτέλεσε για όλους εμάς παράδειγμα προς μίμηση και έμπνευση για νέες, ακόμη πιο δυναμικές προσπάθειες. Και τελικά, μερικά χρόνια μετά, η Φώφη αισθάνθηκε την ελάχιστη ηθική δικαίωση με την ψήφιση του Νόμου 4415/2016 που καθιέρωνε έλεγχο της πολιτείας στις εργασιακές μας σχέσεις, ώστε τέτοια φαινόμενα να μην επαναληφθούν.
Όμως κάτι ακόμη εκκρεμεί. Η αποκατάσταση της μνήμης της Φώφης θα γίνει με την αντιστροφή της κατάπτυστης, στημένης απόφασης του ΚΥΣΔΕ που στέκει ακόμη και σήμερα ως τερατούργημα μιας δημόσιας διοίκησης που δεν υπάκουσε στο νόμο, αλλά σε εντολές ενός ανελέητου και ανάλγητου πολιτικού κατεστημένου. Ελπίζουμε η πολιτεία, έστω και τώρα, να πράξει τα αυτονόητα. Εμείς εδώ σήμερα, δίπλα στο μνήμα της Φώφης, δίνουμε τη δέσμευση ότι δεν ξεχνάμε και δεν θα ξεχάσουμε. Η δικαίωσή της είναι ιερή αποστολή για ολόκληρο τον κλάδο μας.
Στη συνέχεια, δυο λόγια για τη Φώφη και την συνεισφορά της στον κλάδο των ιδιωτικών εκπαιδευτικών κατέθεσαν οι εκπρόσωποι παρατάξεων του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ:
Μανώλης Σαβοριανάκης (ΠΑΜΕ):
Βρίσκομαι σήμερα εδώ, ως εκπρόσωπος των δυνάμεων στο ΔΣ της ΟΙΕΛΕ που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ για να αποδώσω τον δέοντα φόρο τιμής σε μια μεγάλη εκπαιδευτικό, σε μια εργαζόμενη που δεν λύγισε μπροστά στην άδικη και αυθαίρετη απόλυσή της από την Διεύθυνση του Κολλεγίου Αθηνών.
Έδωσε έναν άνισο αγώνα, δείχνοντας τον δρόμο προς όλους τους συναδέλφους που εργάζονται στον χώρο των ιδιωτικών σχολείων. Είναι ένας χώρος που η εργοδοτική αυθαιρεσία δεν είναι εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την Φώφη Μπουλούτα και όσα έκανε. Θα αποτελεί πάντα ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους τους εκπαιδευτικούς.
Θανάσης Διαβολάκης (Παρεμβάσεις):
Από τις “Παρεμβάσεις Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών” χαιρετισμός στη μνήμη της αγαπημένης συναδέλφου, της αγωνίστριας εκπαιδευτικού Φώφης Μπουλούτα, που έγινε σύμβολο αγώνα για όλους μας, σε δύσκολους καιρούς.
Ας γυρίσουμε για λίγο σε κείνο το καλοκαίρι του 2012. Είναι η εποχή που ένα σύστημα γερασμένο και άρρωστο βαριά, ο παγκόσμιος καπιταλισμός, περνάει μια από τις χειρότερες κρίσεις του. Κι αυτό κάποιοι, τα αφεντικά και οι πολιτικοί υπηρέτες τους, το αντιλαμβάνονται ως ευκαιρία να αναιρέσουν κατακτήσεις, να διαλύσουν δικαιώματα, να πάρουν πίσω ό,τι οι εργαζόμενοι κατάκτησαν με σκληρούς, πολύχρονους αγώνες. Είναι η “εποχή των μνημονίων”. Αλλά είναι ταυτόχρονα και η εποχή που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βγαίνουν στους δρόμους του αγώνα. Με πανεργατικές απεργίες, με μαζικά συλλαλητήρια αντιστέκονται στη λεηλασία, διεκδικούν καλύτερη ζωή.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ένα συνηθισμένο περιστατικό σε μια σχολική τάξη αποκτά μια άλλη διάσταση. Γιατί αυτή η τάξη είναι στο σχολείο της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Όμως η Φώφη Μπουλούτα δεν σκέφτηκε από ποια οικογένεια προέρχεται ο μαθητής, ποιος είναι ο πατέρας του. Και έκανε αυτό που έπρεπε, αυτό που επέβαλε η συνείδησή της, αυτό που έπρεπε να κάνει κάθε εκπαιδευτικός στη θέση της. Τίμησε το λειτούργημά της ως εκπαιδευτικού, τίμησε την κοινωνική της θέση ως εργαζόμενη.
Αυτό η εξουσία δεν το ανέχτηκε. Γιατί είναι πολύ κακό παράδειγμα να μην σκύβεις το κεφάλι, να μην υπολογίζεις τους ισχυρούς, να κάνεις αυτό που πρέπει, όταν έχεις απέναντί σου το σκληρό πυρήνα του μπλοκ εξουσίας που κυβερνάει τη χώρα. Και η τιμωρία ήταν σκληρή και παραδειγματική: απόλυση μετά από 25 χρόνια δουλειάς. Το μήνυμα ξεκάθαρο: όποιος δεν υποτάσσεται πετιέται στο δρόμο. Αυτό το μήνυμα προσπάθησε να στείλει η τότε κυβέρνηση Σαμαρά, η διοίκηση του Κολλεγίου Αθηνών, με τη συνεργασία δυστυχώς και δημόσιων λειτουργών, μελών του ΚΥΣΔΕ, σε διατεταγμένη υπηρεσία. Και η Φώφη, χρόνια μετά την απόλυσή της, παίρνει το δισάκι του εκπαιδευτικού στον ώμο και δουλεύει, όπως χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι, ως αναπληρώτρια στη δημόσια εκπαίδευση. Κερδίζοντας, όπου εργάστηκε, την αναγνώριση των συναδέλφων της και την αγάπη των μαθητών της. Γιατί την ποιότητά της, ως εκπαιδευτικού κανείς δεν είχε τολμήσει, όσο ήταν στη ζωή, να αμφισβητήσει.
Σήμερα εδώ τιμάμε τη μνήμη της και υποσχόμαστε να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι την οριστική της δικαίωση. Τολμάμε να υποσχεθούμε ότι θα βαδίσουμε στον ίδιο δρόμο, το δρόμο της αξιοπρέπειας και του αγώνα. Και κάθε φορά που ένα δικαίωμα θα καταχτιέται, μια μάχη θα μάχη θα κερδίζεται, ένας μαθητής θα κάνει ένα βήμα για την κατάκτηση της γνώσης, η Φώφη θα χαμογελά. Όπως τώρα.
Στο τέλος, ο Γ.Γ. του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ Γ. Χριστόπουλος διάβασε τον επικήδειο που είχε εκφωνηθεί στην εξόδιο ακολουθία της Φώφης:
Δεν θα μιλήσω σήμερα για τη Φώφη σαν άνθρωπο, ή σαν εκπαιδευτικό. Τις αρετές της αυτές τις γνωρίζουν καλύτερα αυτοί που τόσα χρόνια τη ζούσαν από κοντά.
Δεν θα μιλήσω προσωπικά για τη Φώφη. Σε μένα έλαχε σήμερα ο κλήρος να μιλήσω εξ ονόματος χιλιάδων συναδέλφων της στην ιδιωτική εκπαίδευση που από την Παρασκευή θρηνούν μαζί με την οικογένεια και τους φίλους της. Γιατί αποτελεί χρέος της Ομοσπονδίας μας να μιλήσουμε για τη σημασία της Φώφης, όχι μόνο στον κλάδο, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο της εκπαίδευσης και στην κοινωνία.
Είμαι σίγουρος, με το καλό γούστο που τη διέκρινε στη μουσική, ότι της άρεσαν οι Stranglers. Τι συνέβη στους ήρωες, τραγουδούσε με τη βραχνή του φωνή ο Hugh Cornwell, οι ήρωες δεν υπάρχουν πια. Γιατί, ναι, ζούμε στην εποχή της ιδιώτευσης. Ζούμε στην εποχή των μικρών, φοβισμένων ανθρώπων που σκύβουν το κεφάλι στον πανίσχυρο εργοδότη, που καταπίνουν αμάσητα ό, τι τους προσφέρουν οι ειδήσεις των 8, που έχουν πειστεί ότι είναι στο συμφέρον τους οι «μεταρρυθμίσεις» που συσσωρεύουν πλούτο στο 1% της κοινωνίας και εξαθλιώνουν το υπόλοιπο 99%.
Όμως, η Φώφη τους διέψευσε. Διέψευσε τους απογοητευμένους και τους τρομοκρατημένους. Η Φώφη είναι ένας σύγχρονος ήρωας της ζωής μας, της δικής μας πραγματικότητας. Γιατί μπήκε μπροστά και διεκδίκησε το δίκιο της κόντρα στο πιο βρώμικο, σάπιο και ταυτόχρονα παντοδύναμο πολιτικοεπιχειρηματικό σύστημα της χώρας. Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε γενναία στα μάτια ισχυρούς ανθρώπους που την ήθελαν, όπως και όλους εμάς, στρατιωτάκια ακούνητα κι αγέλαστα. Τους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν τα σχολεία μαγαζιά και τα παιδιά πελάτες. Που γι’ αυτούς ο εκπαιδευτικός είναι υπηρετικό προσωπικό που θα μοιράζει άριστα στους γόνους των εκλεκτών. Χωρίς φωνή, χωρίς αξιοπρέπεια.
Η Φώφη έπραξε ένα «μοιραίο λάθος». Έπραξε το καθήκον της σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους. Αντιμετώπισε όλους τους μαθητές με τα ίδια κριτήρια. Γι’ αυτό το λόγο μπήκε στο μάτι αυτών που δεν ανέχονται ο παρίας να φέρνει αντιρρήσεις. Έδωσε μαζί μας μια μάχη άνιση. Πολέμησε σαν λιοντάρι στο δικαστήριο, όπου οι καλοπληρωμένοι νομικοί του σχολείου της την καθύβριζαν και την ειρωνεύονταν. Πολέμησε και στα στημένα υπηρεσιακά συμβούλια των διορισμένων από την τότε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας «δημόσιων λειτουργών» που εκτέλεσαν εν ψυχρώ διατεταγμένη υπηρεσία και την απέλυσαν «ελλείψει επαρκών στοιχείων». Έχασε τη δουλειά της και ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα ψυχικά και συναισθηματικά, την κέρδισε όμως η δημόσια εκπαίδευση και ήταν τυχερά τα παιδιά στην Κόρινθο που τα δίδαξε. Και λίγο πιο μετά πανηγύρισε μαζί μας την κατάρρευση ενός απολυταρχικού καθεστώτος στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Η νίκη αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό δική της. Γιατί η Φώφη αποτέλεσε εμβληματική φυσιογνωμία αντίστασης απέναντι στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο άλωσης της Παιδείας από την αγορά. Γιατί έδωσε κουράγιο και ψυχή σε χιλιάδες ανθρώπους να παλέψουν μαζί της για ένα καλύτερο σχολείο, για μια καλύτερη εκπαίδευση. Γιατί μπορεί τα συστημικά μέσα να έκρυψαν την ιστορία της, αλλά κάθε συνειδητοποιημένος, προοδευτικός πολίτης την έμαθε από χιλιάδες δημοσιεύσεις σε μπλογκς και social media. Έβγαλε τα συμπεράσματά του και χρησιμοποίησε δημιουργικά την οργή του, στέλνοντας αυτούς που ήθελαν τη Φώφη κι όλους εμάς φιμωμένους και αδύναμους στη χωματερή της ιστορίας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία φεύγοντας να αφήνεις πίσω σου ένα ίχνος, ένα σημάδι που να δείχνει ότι το σύντομο πέρασμά σου από τη γη δεν ήταν μάταιο. Και η Φώφη άφησε αυτό το σημάδι. Στη σκέψη μας, στην ψυχή και στην καρδιά μας. Ένα σημάδι που πάντα θα μας θυμίζει ότι για να αρχίσει ένας αγώνας δεν χρειάζονται πολλά υλικά. Μόνο μια Ευφροσύνη χρειάζεται, με το θάρρος της και το πάθος της για το δίκιο και την αλήθεια. ‘Ένα πάθος που μεταδίδεται σαν φωτιά σε χιλιάδες. Υποσχόμαστε εδώ σήμερα ότι αυτή τη φλόγα θα την κρατήσουμε αναμμένη.
Κατά τη διάρκεια της τελετής ακούστηκαν ορισμένα από τα αγαπημένα τραγούδια της Φώφης. Το υπέροχο Here’s to You (Baez/Morricone), αφιερωμένο στους δύο Ιταλούς αγωνιστές Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, οι οποίοι εκτελέστηκαν για τα ιδανικά τους, έκλεισε τη σεμνή τελετή.
Οι στίχοι του σου ταιριάζουν τόσο Φώφη… Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ:
Αυτό είναι για εσάς, Νικόλα και Μπαρτ
Αναπαυθείτε για πάν τα στις καρδιές μας
Η τελευταία και οριστική στιγμή ήταν δική σας
Η αγωνία σας ήταν ο θρίαμβός σας…
ΥΓ Οι Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti αθωώθηκαν με απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου το 1977, 57 χρόνια μετά την εκτέλεσή τους στην ηλεκτρική καρέκλα. Αλήθεια, η Φώφη θα δικαιωθεί, έστω και μετά θάνατον από την ελληνική πολιτεία;
