Χθες βράδυ έφυγε ειρηνικά, πλήρης ημερών, ένας σεμνός λαϊκός αγωνιστής για τη δημοκρατία και το εργατικό κίνημα Στέλιος Διαβολάκης, πατέρας του μέλους του Δ.Σ. Θανάση Διαβολάκη.
Ο Στέλιος Διαβολάκης γεννήθηκε το 1928 στον Πειραιά. Πήρε μέρος στην Αντίσταση από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1953 πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ένωσης Εργατοτεχνιτών Κοπής και Συσκευασίας Υαλοπινάκων και αργότερα του Συνδικάτου της Εταιρείας Λιπασμάτων (με 13 Σωματεία-μέλη), Εκλέγεται συνεχώς Πρόεδρός τους μέχρι τη δικτατορία του 1967. Συμμετέχει στο ΔΣ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Χημικής Βιομηχανίας, στην ΚΕ του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος (Δ.Σ.Κ.- συνδικαλιστική παράταξη της ΕΔΑ) και στο προεδρείο των 115 Συνδικαλιστικών Οργανώσεων του Πειραιά, ενώ υπήρξε οργανωτικός γραμματέας του Εργατικού Τομέα Δραπετσώνας της ΕΔΑ που καλύπτει σχεδόν όλο το βιομηχανικό προλεταριάτο του Πειραιά (Λιπάσματα, Τσιμέντα, Πετρέλαια, φορτοεκφορτωτές κλπ).
Πρωτοπόρος στο εργατικό κίνημα στις δύσκολες συνθήκες της μετεμφυλιακής περιόδου, συμμετέχει στην οργάνωση των πολύ σημαντικών και σκληρών εργατικών αγώνων της περιόδου (απεργία 30 ημερών στα Λιπάσματα που καταλήγει σε απεργία πείνας) με σημαντικές εργατικές κατακτήσεις (ανθυγιεινό επίδομα, ταμείο επικουρικής ασφάλισης, αλλαγή ωραρίου, συσσίτιο, μέτρα ασφαλείας κλπ). Η παρακολούθησή του από το «συνδικαλιστικό» της Ασφάλειας Πειραιά είναι καθημερινή, συνεχείς οι συλλήψεις και οι προσαγωγές στην Ασφάλεια, απελευθερώνεται πάντα μετά από κινητοποιήσεις των συναδέλφων του. Η εργοδοσία της Εταιρείας Λιπασμάτων(Μποδοσάκης) τον κατηγορεί για εμπρησμό του εργοστασίου, τον διώχνει από το εργοστάσιο. Ξαναγυρίζει στη δουλειά μετά από δύο χρόνια και τρία απαλλακτικά βουλεύματα.
Τη δεύτερη μέρα του πραξικοπήματος της 21/4/1967 συλλαμβάνεται καθώς πήγαινε σε παράνομο ραντεβού. Βασανίζεται σκληρά στην Ασφάλεια Πειραιά, τόπο μαρτυρίου για τους αγωνιστές του Πειραιά, με φάλαγγα και άγριο ξύλο. Με σπασμένη την κάτω γνάθο (δεν μπορούσε να φάει) φυλακίζεται μαζί με χιλιάδες αγωνιστές στη Γυάρο και αργότερα στη Λέρο.Μετά τις συνεχείς διαμαρτυρίες της επιτροπής Στρατοπέδου και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, μεταφέρεται, έπειτα από δυο χρόνια, στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, όπου νοσηλεύεται για εννιά μήνες. Χωρίς να αποκατασταθεί η υγεία του τον ξαναγυρίζουν στη Λέρο. Όλο αυτό το διάστημα αρνείται να υπογράψει «δήλωση μετανοίας» για να απελευθερωθεί, παρά τις συνεχείς πιέσεις σ’ αυτόν και την οικογένειά του.Απολύεται από τις χουντικές Επιτροπές Υγείας με «ανήκεστο βλάβη» το Μάρτη του 1971.
Στη μεταπολίτευση, με άλλους συνδικαλιστές, στήνουν το γραφείο της ΕΣΑΚ Πειραιά και παίρνει μέρος στους εργατικούς αγώνες της νέας περιόδου. Το 1978 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στο Κερατσίνι και επανεκλέγεται άλλες δυο φορές. Ήταν για αρκετά χρόνια Πρόεδρος του παραρτήματος Κερατσινίου της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών και φίλων Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μέχρι πριν 3-4 χρόνια συμμετείχε σε κάθε πορεία του Πολυτεχνείου με το πανό του ΣΦΕΑ (Σύλλογος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974) του οποίου ήταν μέλος.
Ο Στέλιος Διαβολάκης ήταν ένας ωραίος, τίμιος, περήφανος άνθρωπος. Του άρεσε η καλή παρέα, τα λαϊκά γλέντια, τραγουδούσε και χόρευε πολύ όμορφα. Αγαπούσε και βοηθούσε την οικογένειά του, φίλους και συγγενείς. Ήταν κομμουνιστής, πίστευε ότι με τον αγώνα μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Ήταν ένας λαϊκός αγωνιστής εργάτης, όπως χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι.
Το Δ.Σ. της ΟΙΕΛΕ εύχεται κουράγιο στην οικογένειά του και στο γιο του Θανάση – και μέλος μας – να συνεχίσει με τους αγώνες του να τιμά τη μνήμη του πατέρα του.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί αύριο, Παρασκευή, στις 12 στο δημοτικό Κοιμητήριο Σχιστού.
