Την 8η Μαρτίου γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα των γυναικών. Είναι μια ημέρα μνήμης των αγώνων για τα δικαιώματά τους. 110 περίπου χρόνια έχουν περάσει από τότε που προτάθηκε η ημέρα αυτή προς τιμή της Γυναίκας το 1910 και κάτι λιγότερο από μισός αιώνας (1975) πριν η ημέρα αυτή καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη. Στο διάστημα αυτό οι γυναίκες πάλεψαν για το δικαίωμα της ψήφου, για την εργασιακή και μισθολογική ισότητα, για την κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση. Στη χώρα μας τα γυναικεία δικαιώματα καθυστέρησαν να αποκτηθούν, αν και η γυναίκες είχαν πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, ωστόσο αφανή. Αδιάψευστο τεκμήριο ότι το νόμιμο δικαίωμα της ψήφου το κέρδισαν μόλις το 1952.
Αρκετά πριν από αυτή τη συγκυρία, ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, οι γυναίκες εκπαιδευτικοί έδωσαν το δικό τους στίγμα στην Παιδεία. Παρά τις προκαταλήψεις της εποχής σχετικά με το κοινωνικό φύλο η συμβολή των γυναικών στην εκπαίδευση ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Ήταν, άλλωστε, και από τις πρώτες γυναίκες εργαζόμενες, καθώς η ανδροκρατική αντίληψη της εποχής όχι μόνο δεν επέτρεπε να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη μέση και ανώτερη εκπαίδευση, αλλά ούτε φυσικά να αναλάβουν κάποιο επάγγελμα πέρα από αυτά που παραδοσιακά τις προωθούσε η κοινωνία της εποχής, όπως αυτό της δασκάλας.
Από τότε, ευτυχώς, πολλά άλλαξαν ως προς τη θέση της γυναίκας και ως εκ τούτου και της εκπαιδευτικού. Η πρόσφατη έρευνα του κλαδικού ινστιτούτου της ΟΙΕΛΕ για το προφίλ του ιδιωτικού εκπαιδευτικού παρουσιάζει ότι οι γυναίκες εκπαιδευτικοί είναι η καρδιά του κλάδου μας, αφού αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του. Παράλληλα, διαθέτουν σε μεγάλο ποσοστό υψηλά ακαδημαϊκά προσόντα και πολύχρονη κατά μέσο όρο προϋπηρεσία στα σχολεία τους.
Παρά την ισχυρή και δυναμική τους παρουσία στο χώρο, οι σκληρές νεοσυντηρητικές πολιτικές που συνόδεψαν την κρίση, έπληξαν κυρίως τις γυναίκες. Οι δραματικές αλλαγές ανέτρεψαν το πλαίσιο της ισότητας και έφεραν ξανά στην επιφάνεια την αυστηρή και κυνική ακροδεξιά/νεοφιλελεύθερη λογική που θέλει τις γυναίκες λιγότερο «ευέλικτες», προκειμένου να καταστούν «παραγωγικές» για τους εργοδότες του. Έτσι, χιλιάδες γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με την ανεργία, καθώς στο βωμό της οικονομικής κρίσης και της ανάπτυξης δικαιολογούνται πλήθος αυθαιρεσιών και παραβιάσεων στον ιδιωτικό τομέα. Οι απολύσεις ή εξώθηση σε παραίτηση κατά τη διάρκεια της κύησης, ή αμέσως μετά την επιστροφή από την άδεια μητρότητας είναι πλέον συχνό φαινόμενο και πικρή αλήθεια. Δυστυχώς και στο δικό μας χώρο, στην ιδιωτική εκπαίδευση, αντιμετωπίζουμε το τελευταίο διάστημα μια πρωτοφανή και παράνομη επίθεση ενάντια στο ιερό δικαίωμα της μητρότητας, τόσο από ορισμένους εργοδότες όσο και από κορυφαία θεσμικά όργανα.
Η επίθεση εναντίον των γυναικών συναδέλφων είναι προπάντων μια επίθεση στους εργαζόμενους συνολικά, μια άνευ προηγουμένου διατάραξη της κοινωνικής συνοχής. Δεν έχουν ξεπεραστεί οι προκαταλήψεις αναφορικά με το κοινωνικό φύλο και μένουν ακόμα πολλά να γίνουν σε πολλά επίπεδα. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα για να κατοχυρώσουμε την ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών και την εξάλειψη κάθε διάκρισης, έχουμε ακόμη μακρόχρονο και σκληρό αγώνα μέχρι να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο
