Την περασμένη Τρίτη η Εφημερίδα των Συντακτών δημοσίευσε άρθρο του κ. Πάτροκλου Γεωργιάδη, στενού συγγενή μεγαλοσχολάρχη της Αθήνας, στο οποίο εξαπολύει πρωτοφανή και απρόκλητη επίθεση εναντίον του κλάδου μας. Ο πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ απάντησε και στο σημερινό της φύλλο η Εφ. Συν. δημοσίευσε τόσο την επιστολή του Προέδρου της ΟΙΕΛΕ, όσο και την ανταπάντηση του κ. Γεωργιάδη, ο οποίος συνεχίζει τις ύβρεις, αυτή τη φορά εναντίον του Προέδρου της Ομοσπονδίας, χωρίς να απαντά ούτε σε ένα από τα ζητήματα που τέθηκε στην επιστολή, Αντιθέτως, θέτει έμμεσα ζήτημα αμφισβήτησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, που αν καταργηθεί, η μετατροπή των ιδιωτικών σχολείων σε αμιγείς επιχειρήσεις θα είναι πλέον γεγονός. Σαφείς οι προθέσεις του κ. Γεωργιάδη (και όσων εκπροσωπεί).
Διαβάστε εδώ την επιστολή του Προέδρου της ΟΙΕΛΕ και η απάντηση του κ. Γεωργιάδη, ενώ ακολουθεί η τοποθέτηση του Μ. Κουρουτού στο νέο παραλήρημα του εν λόγω αρθρογράφου:
Σε απάντηση όσων αναφέρει ο κ. Πάτροκλος Γεωργιάδης με αφορμή την επιστολή μου στην Εφ. Συν:
- Η πάγια τακτική όσων έχουν ασπαστεί την οργάνωση της κοινωνίας και των εργασιακών σχέσεων με βάση το δόγμα Φρήντμαν-Χάγιεκ είναι να χρησιμοποιούν στο δημόσιο λόγο ως βασικό τους επιχείρημα ότι «οι συντεχνίες λαϊκίζουν»,υπηρετώντας το βασικό στόχο που είναι να μην υπάρχουν συνδικάτα, να μην υπάρχει οργανωμένο κίνημα της εργασίας. Τούτο γίνεται εμφανές στην προτελευταία παράγραφο της απάντησης του εν λόγω, όπου βλέπουμε να επαναλαμβάνεται ο κλασικός κιτρινισμός των νεοφιλελεύθερων για τα συνδικάτα και τους εκπροσώπους τους, που κατηγορούνται ως φορείς «ολοκληρωτικών» ακόμη και φασιζουσών απόψεων. Ευτυχώς οι κοινωνίες έχουν αντιληφθείπως ο ολοκληρωτισμός, ο φασισμός και ο ακραίος ρατσισμός είναι «προνόμιο» των νεοσυντηρητικών/νεοφιλελεύθερων που πρωταγωνιστούν στην όξυνση των ανισοτήτων, στη διάλυση των ανθρώπινων και κατ’ επέκταση των εργασιακών δικαιωμάτων, που επιδιώκουν να γυρίσουν τις κοινωνίες στην άθλια προβιομηχανική κατάσταση μιας ολιγάριθμης ελίτ που θησαυρίζει εις βάρος των πολλών.
- Φυσικά, όποιος διαβάσει τόσο το δικό μου κείμενο, όσο και αυτό του κ. Γεωργιάδη, θα αντιληφθεί ότι το ένα μόνο κείμενο έχει συγκεκριμένες αναφορές και θέσεις για τα ζητήματα ιδιωτικής εκπαίδευσης και για τις εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, θέσεις στις οποίες ο κ. Γεωργιάδης αποφεύγει έντεχνα να απαντήσει. Πέραν των, σχεδόν ανά παράγραφο, ύβρεων εναντίον μου, δεν υπάρχει ούτε μία απάντηση επί της ουσίας, αποδεικνύοντας αυτό που έγραψα στην προηγούμενη επιστολή μου. Ότι η αναφορά του κ. Γεωργιάδη στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς και το εργασιακό τους καθεστώς δεν ήταν μια αθώα παρατήρηση κοινωνιολογικού τύπου, αλλά στοχευμένοlobbying ενόψει μάλιστα της προσεχούς ψήφισης του νομοσχεδίου για την Παιδεία που αποκαθιστά, έστω και εν μέρει, τη συνταγματική νομιμότητα στο χώρο της εκπαίδευσης και έχει προκαλέσει τη μήνι των σχολαρχών και του συνδικαλιστικού τους οργάνου (υψηλόβαθμο στέλεχος του οποίου αποτελεί ο στενός συγγενής του εν λόγω).
- Η μόνη φορά που ο κ. Γεωργιάδης επιχειρεί να τοποθετηθεί επί της ουσίας γίνεται, με εξαιρετικά άχαρο και αμήχανο τρόπο, στο ζήτημα του άρθρου 16 του Συντάγματος. Κατ’ αρχάς, η σημειολογία στο λόγο κάποιου φανερώνει και τις πραγματικές του προθέσεις, Η χρήση του ρήματος «κραδαίνω» και της φράσης «ακόμη και εκεί που δεν αμφισβητείται» για το Σύνταγμα και τη συγκεκριμένη παράγραφο του άρθρου 16 που αναφέρεται στην ιδιωτική εκπαίδευσηφανερώνει την ολοκληρωτική αντίθεσή του στη συγκεκριμένη διάταξη. Αυτό, βέβαια, ουδόλως μας εκπλήσσει.Εδώ και δεκαετίες επιχειρηματικά συμφέροντα που επιχειρούν να προσεταιριστούν το φιλέτο της Παιδείας ζητούν μετ’ επιτάσεως την κατάργηση του άρθρου 16 και ο κ. Γεωργιάδης ως αυτόκλητος υπερασπιστής, για «οικογενειακούς», έστω, λόγους, επαναλαμβάνει τη ρητορική τους. Η αμηχανία και η αφέλεια του επιχειρήματος όμως με αναγκάζει να απαντήσω. Ισχυρίζεται ο κ. Γεωργιάδης ότι άλλο πράγμα η λειτουργία της ιδιωτικής εκπαίδευσης και η υπηρεσιακή κατάσταση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και άλλο η κατοχύρωση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα του εκπαιδευτικού αγαθού. Ακόμη και άσχετοι άνθρωποι με το χώρο της εκπαίδευσης γνωρίζουν πολύ καλά ότι βασικό στοιχείο της πιστοποίησης του χαρακτήρα της εκπαίδευσης αποτελεί η δυνατότητα ελέγχου της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και της νομιμότητας των εκδιδόμενων τίτλων. Όταν το προσωπικό των ιδιωτικών σχολείων έχει εργασιακές σχέσεις απολύτως ανεξέλεγκτες, υπάρχει σαφέστατος κίνδυνος να αλλοιωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του εκπαιδευτικού αγαθού, καθώς δύνανται να αλλοιωθούν σημαντικές διαδικασίες που αφορούν και τα δημόσια σχολεία με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ισονομία ανάμεσα στους μαθητές.
- Επειδή ο κ. Γεωργιάδης παίζει με τις λέξεις μιλώντας για απόλυτη εργασιακή προστασία και απόλυτη εργασιακή ανασφάλεια των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, εγώ του ζητώ το εξής. Ας μελετήσει τη νομοθεσία (είμαι στη διάθεσή του να του παραδώσω όλο το σχετικό φάκελο) και ας μας προτείνει το δικό του «μοντέλο». Διότι όταν αναφέρεσαι δημόσια σε τέτοια ζητήματα, θα πρέπει να έχεις πρόταση. Φοβούμαι όμως ότι η πρόταση του κ. Γεωργιάδη είναι απολύτως ταυτόσημη με αυτή των σχολαρχών, απλώς την εξωραΐζει με την ασάφεια των λόγων του.
- Τελικά, ο κ. Γεωργιάδης έξυπνα αποφεύγει να απαντήσει για την στενή σχέση συγγένειας (αλλά και τη στενή συνεργασία) με συγκεκριμένο μεγαλοσχολάρχη των Αθηνών. Και φυσικά ούτε κουβέντα για τον παχύ φάκελο με τις παρανομίες του σχολείου του συγγενή του. Δεν περίμενα κάτι περισσότερο…
- Δεν σκοπεύω να συνεχίσω το διάλογο με τον κ. Πάτροκλο Γεωργιάδη… Άλλωστε δεν έχει νόημα να επιχειρεί κανείς να ανταλλάξει θέσεις με οπαδούς ενός δόγματος που έχει ως στόχο να τσακίσει τον κόσμο της εργασίας προς όφελος των επιχειρηματικών συντεχνιών, με ανθρώπους οι οποίοι δεν αντιπαραθέτουν επιχειρήματα, αλλά ύβρεις και προπαγάνδα.
Ο Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ
Μιχάλης Κουρουτός