Σήμερα ξεκινά επίσημα το νέο σχολικό έτος. Ένα ακόμη έτος εξαιρετικών δυσκολιών για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, ελέω του άθλιου νομοθετικου καθεστώτος που έχει επιβληθεί στον κλάδο από το 2020 και που επιτρέπει σε πολλά ιδιωτικά σχολεία να λειτουργούν ως πρατήρια γνώσης με πολύ δυσμενείς εργασιακές συνθήκες. Οι δυσκολίες αυτές ενδέχεται να ενταθούν με τις τεκτονικές αλλαγές που αναμένονται στο χώρο μας λόγω εισόδου εφοπλιστικών κεφαλαίων και funds στα ιδιωτικά σχολεία. (Αύριο, όπως κάθε χρόνο, θα εκδοθεί αναλυτικός οδηγός με τα εργασιακά μας δικαιώματα, κυρίως για τους νέους συναδέλφους, αλλά και για παλιότερους που θέλουν να “φρεσκάρουν” τις γνώσεις τους για τα νομοθετικά του χώρου μας).
Επιλέξαμε τη νέα αυτή χρονιά να την ανοίξουμε λίγο διαφορετικά. Για πολλούς, η πρώτη Σεπτεμβρίου σημαίνει μια νέα εκπαιδευτική αρχή. Είναι η έναρξη μιας χρονιάς με ελπίδες, με αγωνίες και με όνειρα. Για κάποιους άλλους όμως είναι η αλλαγή κεφαλαίου, λόγω αφυπηρέτησης. Είναι το τέλος μιας πορείας, αλλά η εκκίνηση μιας άλλης…
Ο Υπεύθυνος Εκπαιδευτικών Θεμάτων του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ Στράτος Γεωργουδής, μετά από 43 έτη ευδόκιμης προσφοράς στην ιδιωτική εκπαίδευση, αποχωρεί κάνοντας έναν μικρό, αλλά πολύ περιεκτικό και συγκινητικό απολογισμό. Έναν απολογισμό όχι μόνο προσωπικό, αλλά με σκέψεις ευρύτερες για τα τεκταινόμενα της εκπαίδευσης. Τον παραθέτουμε, ενημερώνοντας με χαρά ότι μπορεί να φεύγει από την τάξη, αλλά δεν αποχωρεί από τον κλάδο μας. Ο Στράτος θα συνεχίσει την προσφορά του στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και στην ΟΙΕΛΕ με επιμορφωτικά σεμινάρια, με διοργάνωση εκδηλώσεων και με την σημαντική του πείρα στο χώρο.
“Τα 10 χειρότερα και τα 10 καλύτερα μιας διαδρομής 43 ετών.
Από την Δευτέρα, 2 Σεπτεμβρίου 2024, 130.000 περίπου εκπαιδευτικοί ξεκινούν το επόμενο 10μηνο ταξίδι τους, που ονομάζεται «Σχολικό έτος 2024 – 25».
Αυτή την φορά από αυτό το ετήσιο ραντεβού θα απουσιάζω.
Ύστερα από 43 χρόνια στον πίνακα, η κιμωλία φεύγει από τα χέρια μου!
Η κιμωλία: ένα μαλακό, λευκό, πορώδες, ιζηματογενές ανθρακικό πέτρωμα. Μια μορφή ασβεστόλιθου που αποτελείται από τον ορυκτό ασβεστίτη και σχηματίστηκε αρχικά βαθιά κάτω από τη θάλασσα από τη συμπίεση μικροσκοπικού πλαγκτόν που είχε εγκατασταθεί στο βυθό της θάλασσας. Μια διαχρονική συντροφιά που σχηματίστηκε στην Κρητιδική περίοδο περίπου 100 εκατομμύρια χρόνια πριν και έφτασε στα χέρια εκατομμυρίων εκπαιδευτικών –και στα χέρια μου– προκειμένου να αποτελέσει το καθημερινό αντικείμενο δημιουργίας στον πίνακα…
43 χρόνια συντροφιά με την κιμωλία που σημαίνουν περισσότερες από 25.000 ώρες διδασκαλίας, που σημαίνουν περισσότερα από 6.000 εφηβάκια, που σημαίνουν τρέξιμο, αγωνία, αποτυχίες και επιτυχίες.
Ένας προσωπικός απολογισμός, μία εντελώς υποκειμενική αξιολόγηση αυτών των χρόνων, είναι η προσωπική μου κατάθεση – αφιέρωμα σε (πολλούς) ανθρώπους – συνοδοιπόρους.
1. Ο διετής εγκλεισμός λόγω της πανδημίας, η αναχαίτηση του εκπαιδευτικού έργου, η απόλυτη αλλοίωση της έννοιας «μαθητική τάξη» και η μερική, ευτυχώς, «θεοποίηση» του τεχνολογικού επιτεύγματος της διαδικτυακής επικοινωνίας.
2. Η πλήρης καλλιέργεια αλλά και η αποδοχή του «μαζικού φόβου», αυτού του νέου «υπερόπλου» της Εξουσίας, που έχει ως αποτέλεσμα την αποθέωση της αδράνειας, την κοινωνική σιωπή και την απώλεια δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
3. Η απόλυτη θεμελίωση του σχολείου ως μηχανισμός εκμάθησης τεχνικών επίλυσης ασκήσεων, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η λαιμητόμος του Πανελλαδικού διαγωνισμού στο τέλος του Λυκείου. Η προπόνηση σε τεχνικές που κατήργησε την δημιουργική σκέψη!
4. Η αποδοχή από την Κοινωνία ότι το σχολείο ΔΕΝ είναι η πρώτη κυψέλη κοινωνικοποίησης των παιδιών. Δυστυχώς παύει σιγά – σιγά να αποτελεί την δομή της Πολιτείας και της Κοινωνίας όπου όλες και όλοι έχουν τον χώρο τους, τις ευκαιρίες τους και την αγωνία να τους συνδράμουμε στην προσπάθεια κατανόησης του εαυτού τους και των δεξιοτήτων τους.
5. Η απόλυτη πλέον εμπορευματοποίηση της Εκπαίδευσης, από τα 4 έως τα 24+ χρόνια κάθε παιδιού.
6. Η άτακτη υποχώρηση του Πολιτισμού, της έγνοιας για το Περιβάλλον και η αναγωγή τόσο των τεχνολογικών επιτευγμάτων (ρομποτική, κοινωνικά δίκτυα) όσο και της επιχειρηματικότητας στα αποκλειστικά κριτήρια επιτυχίας κάθε Εκπαιδευτικού συστήματος.
7. Η κυριαρχία της ψευδοεπιστήμης: της χειρομαντείας, της αστρολογίας, του «κβαντικού» τίποτα, όπως η «κβαντική υγεία», η «κβαντική δίαιτα», το «κβαντικό θέατρο» και πολλές άλλες «κβαντικές» μέγα-ανοησίες!
8. Η υποχώρηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η επιστροφή σε μία εποχή που ελάχιστα διαφέρει από αυτήν της γαλέρας.
9. Το γεγονός ότι αφήνω ένα σχολείο πολύ χειρότερο από αυτό που γνώρισα στο ξεκίνημα, κάτι για το οποίο έχω μερίδιο της ευθύνης.
10. Οι άνθρωποι που χάθηκαν. Δάσκαλοι, συνοδοιπόροι, συντροφόφιλοι ακόμα και νέα παιδιά… Τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανθρώπινη απώλεια.
1. Τα περισσότερα από 6.000 ζευγάρια μάτια εφηβοκοριτσιών και εφηβοαγοριών με τα οποία συναντήθηκα, συνομίλησα, έκλαψα και γέλασα, θύμωσα και ηρέμησα, αλλά πάντως, και χωρίς καμία εξαίρεση, αγάπησα.
2. Τέσσερις Δάσκαλοι που με στήριξαν και με διαμόρφωσαν: Θ. Δεληγιάννης, Δ. Λαγογιάννης, Β. Συμβώνης και Α. Κασσέτας, όλοι πλέον κάτοικοι Παραδείσου.
3. Δύο Πρόεδροι που με εμπιστεύτηκαν με πρωτοφανή ταχύτητα και ενθουσιασμό: ο Μ. Κουρουτός και ο διάδοχός του Γ. Χριστόπουλος. Γιώργο κουράγιο, το καράβι είναι σε μόνιμη θαλασσοταραχή!
4. Η ανάμνηση της κατά καιρούς προσφώνησης από τα παιδιά. Στην αρχή «Στράτο», αργότερα «κύριε Στράτο», έπειτα «κύριε Γεωργουδή» και στο τέλος σκέτο «κύριε». Κάποιες και κάποιοι συνεχίζουν ακόμα με το άκρως κολακευτικό, και υπερβολικό, «Δάσκαλε»…
5. Η συνάντησή μου με εμβληματικά άλματα της Επιστήμης: Από το εμβόλιο για τον COVID στην μεγάλη ανακάλυψη του 2012, το μποζόνιο του Higgs.
6. Το CERN, η συνεργασία μαζί του, οι επισκέψεις 20 περίπου σχολικών τάξεων και η συνέχεια με το Πρόγραμμα Εκλαΐκευσης, με την ουσιαστική συμβολή του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ και της ΟΙΕΛΕ, για (πρώην) συναδέλφους Εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων. Οι αγαπημένες ομάδες CERN 2022, 2023 και 2024.
7. Μία τετραετία υλοποίησης του ονείρου που τελείωσε «άτσαλα» και σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους. Θα μπορούσε να είναι στα «10 χειρότερα» αφού δεν έχω καμία ψευδαίσθηση, το γνωρίζω καλά ότι δεν θα την ξαναζήσω. Υπερισχύει ωστόσο η γλύκα της «συνάντησης» με το όνειρο. Που την ζήσαμε, αυτή είναι η ομορφιά…
8. Μία συλλογικότητα που όρθωσε ανάστημα, διεκδίκησε και τα κατάφερε! Τρανή απόδειξη ότι «ένας μόνος του μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα αλλά πολλοί μαζί μπορούν να φτάσουν πιο μακριά».
9. Το δώρο της ζωής που μου επέτρεψε να φτάσω ως εδώ, στα 67. Δεν είναι τίποτα δεδομένο και πρέπει να έχεις την τύχη με το μέρος σου. Νιώθω απίστευτα ευνοημένος.
10. Το ίζημα των 43 χρόνων που δεν ήταν τίποτα άλλο από την θρυαλλίδα για τα επόμενα όνειρα που υλοποιούνται και που θα μεγεθύνονται.
…
Σε μία παλαιά εκπομπή της Ελληνικής τηλεόρασης, «Τα φώτα της ράμπας», κάθε φορά που έκλεινε ο παρουσιαστής, ο αείμνηστος Σταμάτης Φιλιππούλης έλεγε:
– Τα φώτα της ράμπας χαμηλώνουν για απόψε και σας εύχονται «καλό βράδυ».
Τα φώτα της ράμπας χαμηλώνουν, δεν σβήνουν τουλάχιστον προς το παρόν…
