Η χθεσινή ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ για την αθλιότητα που λέγεται sleepover σε ιδιωτικά σχολεία (κυρίως νηπιαγωγεία) άνοιξε στόματα. Πολλοί εκπαιδευτικοί κάλεσαν εκπροσώπους της ΟΙΕΛΕ να τους αναφέρουν τι συμβαίνει, ιδιαίτερα στο χώρο της ιδιωτικής προσχολικής εκπαίδευσης. Δύο μάλιστα συνάδελφοι, μια από νηπιαγωγείο της Αθήνας και μια από νηπιαγωγείο της Θεσσαλονίκης, μοιράστηκαν μαζί μας τις ιστορίες τους. Ιστορίες που δείχνουν το βαθμό εργοδοτικής και γονεϊκής αυθαιρεσίας, τους ψυχικούς και συναισθηματικούς κινδύνους για τα παιδιά, την εξάντληση και την απόγνωση των εκπαιδευτικών… (Η μια ιστορία μάλιστα αφορά σε απασχόληση εκπαιδευτικών σε ημέρα γιορτής, μέσα στις χριστουγεννιάτικες διακοπές…)
Προειδοποιούμε. Πλέον, για τους εργοδότες που θα απασχολούν εκπαιδευτικούς σε sleepovers θα υπάρχει δημοσιοποίηση των στοιχείων τους και προσφυγή στις αρμόδιες εποπτικές αρχές. Θέλετε, κυρίες και κύριοι ιδιοκτήτες, να κάνετε sleepovers (ελπίζουμε με τα απαραίτητα μέτρα που δεν τηρεί κανείς σας); Κάντε τα μόνοι σας, μαζί με τους γονείς. Να ξενυχτάτε εσείς και οι μητέρες και πατέρες των παιδιών, όχι οι εκπαιδευτικοί που μάλιστα δεν τους πληρώνετε για την παράνομη νυχτερινή εργασία. Η θέση των εκπαιδευτικών είναι στην τάξη, όχι τη νύχτα στο σχολείο προκειμένου να κάνουν τα ανόητα καπρίτσια σας…
Ακολουθούν οι ιστορίες που δείχνουν τη βαθιά σήψη στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης με την τεράστια ευθύνη μιας κυβέρνησης που χορεύει στο ρυθμό των εργοδοτών…
Ιστορία νούμερο 1: Αγιοβασιλίτσες με …μίνι φούστες προς τέρψιν των (ανδρών) γονέων, κάνουν δια της βίας χριστουγεννιάτικο sleepover…
«Ήταν η πρώτη μου χρονιά που δούλευα σε τάξη.
Η πρώτη μου χρονιά που θα είχα μόνη μου 25 παιδιά ως νηπιαγωγός.
Η χαρά απερίγραπτη!
Ενθουσιασμός !
Οι μέρες κυλούσαν δύσκολα, οι συνθήκες πολύ σκληρές, αλλά χαιρόμουν γιατί ήμουν ενθουσιασμένη με όλα τα καινούργια που βίωνα μέσα στην τάξη!
Μέχρι που ήρθε η συγκέντρωση προσωπικού για το τι θα κάνουμε στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου Η ιδιοκτήτρια τότε μας ανακοίνωσε ότι είχε μια ιδέα διαφορετική που θα συζητιόταν για καιρό… Να κάνουμε sleepover party (έτσι το είπε) για να περιμένουμε όλο το βράδυ μαζί με τα παιδιά τον Άγιο Βασίλη που θα φέρει τα δώρα!!
Παγώσαμε. Οι ερωτήσεις πολλές…
Καθώς ξεδιπλωνόταν η ιδέα καταλάβαμε όλες γρήγορα ότι δεν θα ήταν κάτι εύκολο!! Θα έπρεπε όλες να είμαστε 5 η ώρα το απόγευμα στο σχολείο να υποδεχόμαστε τα παιδιά και τους γονείς που θα τα έφερναν για να τα αφήσουν. Οι γονείς δε θα έπρεπε να παραμείνουν πολλή ώρα στο χώρο ούτε να μπουν μέσα στις τάξεις για να μη δημιουργηθεί ένταση και εκνευρισμός στα παιδιά από τον αποχωρισμό. Κάθε κοπέλα θα αναλάμβανε ένα ρόλο στο πάρτι της βραδιάς πριν γίνει το sleepover και θα έπρεπε να οργανώσει και τις ανάλογες δραστηριότητες απασχόλησης.
Θυμάμαι επίσης, και κάτι σεξιστικό και απαράδεκτο. 2 κοπέλες τις είχε ντύσει «αγιοβασιλίτσες» με κάτι κοντές φουστίτσες Δεκέμβρη μήνα με ψόφο, μπροστά στην είσοδο, να κερνάνε τους γονείς (προφανώς για να …χαίρονται και οι άνδρες πατεράδες…) καθώς τους υποδέχονταν!
Οι γονείς θα έπρεπε να φέρουν τα πράγματα των παιδιών τους λίγες μέρες νωρίτερα και εμείς να τα αποθηκεύσουμε ως την πολυπόθητη βραδιά για να μη τα βλέπουν τα παιδιά και αναστατώνονται θέλοντας να τα ανοίξουν ή να τα δείξουν στους συμμαθητές του. Κάθε παιδί μπορούσε να φέρει μόνο ένα κουκλάκι πολλά όμως δεν μπορούσαν να κοιμηθούν χωρίς όλα τους τα ζωάκια!
Τα παιδιά άρχισαν να έρχονται. Εμείς τα παίρναμε και τα πηγαίναμε στις τάξεις όπου γίνονταν οι δραστηριότητες. Τα μικρότερα να κλαίνε και να μη θέλουν να αφήσουν τους γονείς τους! Οι κοπέλες να πρέπει να είναι και με αυτά που έπρεπε να απασχολήσουν μέσα στις τάξεις και με αυτά που έπρεπε να ηρεμήσουν στην πόρτα με τους γονείς! Και αλίμονο σου αν δεν κατάφερνες να τα κάνεις όλα σωστά και άψογα και είχαν κάποιο παράπονο οι γονείς αργότερα!
Αφού έφυγαν όλοι οι γονείς ξεκίνησε το μαρτύριό μας!
Τα παιδιά του Νηπιαγωγείου έμπαιναν στο σχολικό για να πάνε να παρακολουθήσουν χριστουγεννιάτικη παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής ή στο παγοδρόμιο. Τα μικρότερα παιδιά έπρεπε να περιμένουν ξύπνια να γυρίσουν τα παιδιά του Νηπιαγωγείου κατά τις 10 για να δουν τον άγιο Βασίλη που θα περνούσε να αφήσει τα δώρα. Άλλα ήταν κουρασμένα από τον περασμένο της ώρας, άλλα ήταν εξαντλημένα από το διαρκές κλάμα του αποχωρισμού που βίωναν και άλλα απλά περίμεναν στωικά να δουν τι θα γίνει.
Οι δασκάλες εν τω μεταξύ έπρεπε να αλλάξουν όλα τα παιδιά, να τους βάλουν τις πιτζάμες τους και να στρώσουν στο πάτωμα της τάξης που ανήκαν τα sleeping bags τους για να είναι έτοιμα να κοιμηθούν μόλις έφευγε ο Άγιος Βασίλης. Εγώ που ήμουν στο Νηπιαγωγείο και είχα μόνη μου το τμήμα έπρεπε να το κάνω αυτό για 25 παιδιά! Όταν όλες οι δραστηριότητες τελείωναν ερχόταν η ώρα της ξεκούρασης…
Τι ωραία, τώρα θα ηρεμήσουμε, λέγαμε!! Αλλά δεν ξέραμε ότι αυτές θα ήταν οι πιο δύσκολες ώρες μέχρι το πρωί που θα ξημέρωνε… Άλλα δεν μπορούσαν να κοιμηθούν, άλλα έκλαιγαν να πάρουμε τη μαμά τους να έρθει και άλλα αφού τα είχε πάρει ο ύπνος εξαντλημένα ξυπνούσαν και φώναζαν τη μαμά τους μες τον ύπνο τους! Φυσικά δεν έλειπαν και τα ατυχήματα όπου εκεί έπρεπε να αλλάξεις φυσικά τα βρεγμένα παιδιά για να συνεχίσουν τον ύπνο τους!
Εμείς, φυσικά, για ύπνο ούτε λόγος Είχαμε χωρίσει στην αρχή βάρδιες για να κοιμόμαστε εναλλάξ αλλά τελικά καμία δεν τα κατάφερνε να κοιμηθεί από την αγωνία μη συμβεί κάτι. Μήπως με φωνάξει κάποιο παιδί και δεν το ακούσω!
Ξέχασα να πω ότι από τη διεύθυνση είχαμε εντολή να μην πάρουμε καμία μαμά να έρθει! Έπρεπε να καταφέρουμε να τα ηρεμήσουμε και να τα κάνουμε να περάσουν καλά! Και αφού περνούσαν οι ώρες και έφτανε 7 η ώρα το πρωί και άρχιζαν σιγά σιγά να ξυπνάνε, έπρεπε να τα ξαναντύσεις με τα ρούχα τους, να μαζέψεις τα sleeping bags τους, να τακτοποιήσεις τα πράγματα τους και να τα πας στο μπάνιο να πλυθούν!
Μετά ήταν ώρα του …εορταστικού πρωινού! Και κατά τις 11 μπαίναμε στα σχολικά για να τα επιστρέψουμε σπίτι τους
Αποκαμωμένη πια και με την ένταση να φεύγει σιγά σιγά από πάνω μου και να παίρνει την θέση της η κούραση και η εξάντληση, γυρνούσα σπίτι το μεσημεράκι έτρωγα και κοιμόμουν σερί μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί!!
Το sleepover party μας είχε επιτυχία χάρις στις υπεράνθρωπες προσπάθειες όλων των κοριτσιών (η διευθύντρια πήγαινε σπίτι της και κοιμόταν φυσικά) και από εκείνη την πρώτη χρονιά του 2006 συνέβαινε κάθε χρόνο ανελλιπώς (τουλάχιστον μέχρι το 2017 που έφυγα εγώ) γιατί όπως έλεγε η ιδιοκτήτρια του σχολείου είχε γίνει πλέον θεσμός!!»
Ιστορία νούμερο 2: Η εκπαιδευτικός που παραλίγο να απολυθεί, επειδή δεν έβαζε αρκετό …Autan!
«Επί 5 χρόνια, στο summer camp πασίγνωστου ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου της Θεσσαλονίκης, κάναμε sleepover, το οποίο συνεχίζεται με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΗΧΗΣΗ από τότε. Εγώ, προσωπικά, ήμουν στο νηπιαγωγείο. Πηγαίναμε Παρασκευή στις 8:00 και φεύγαμε Σάββατο στις 13:00. Και προφανώς μας ανάγκαζαν να κοιμόμασταν σε βάρδιες, δλδ 2-3 ώρες ο κάθε εκπαιδευτικός, για να προσέχουμε τα παιδιά. Επέστρεφα άρρωστη στο σπίτι, κυριολεκτικά άρρωστη, δε μιλάω μεταφορικά. Ήθελα τουλάχιστον 2 μέρες για να επανέλθω και να μπορέσω να συνέλθω. Το σκέφτομαι και μου έρχεται εμετός. Χωρίς υπερβολή. Δεν ξέρω πώς το άντεξα και γιατί το έκανα. Ίσως η ελπίδα ότι θα εκτιμήσουν κάτι και, ίσως, κάποια στιγμή, με προσλάβουν δίνοντας μου περισσότερες ώρες.
Πόσο λυπάμαι που μου το έκανα αυτό…
Ένα μόνο θα αναφέρω, για να διαπιστώσει κάποιος την πίεση και τον εκφοβισμό από γονείς και διοίκηση που είχαμε να αντιμετωπίσουμε όσοι δουλεύαμε υπό τέτοιες συνθήκες. Ένα βράδυ τσίμπησαν κουνούπια ένα παιδάκι και στάλθηκε επιστολή στον διευθυντή ότι εγώ δε φρόντισα να πασαλείφω με autan τα παιδιά συνεχώς. Αντιλαμβάνεστε ότι μου έγιναν δριμύτατες παρατηρήσεις με σαφείς αιχμές για το μέλλον της εργασιακής μας συνεργασίας.»
Οι λέξεις είναι περιττές… Μόνο λύπη και οργή για την εργασιακή εκμετάλλευση και εξουθένωση των συναδέλφων μας, για να κάνουν την πλακίτσα τους γονείς και ιδιοκτήτες… Συνθήκες μεσαίωνα σε ένα ευαίσθητο χώρο, αυτό της εκπαίδευσης, αλλά και ένδειξη του πόσο, με την ανοχή της πολιτείας, έχει ξεφύγει η κατάσταση στους χώρους δουλειάς.
