Το 1977 αποτελεί ένα έτος καμπή για την ιδιωτική εκπαίδευση και το οργανωμένο κίνημα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Είναι η χρονιά που σημαδεύτηκε από την μεγάλη απεργία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών οι οποίοι έδωσαν μία φοβερή μάχη επί 43 ημέρες, με συμμετοχή του 80% των εργαζομένων.
Ήδη από τις αρχές του έτους ο «Ιδιωτικός Εκπαιδευτικός» με έκτακτη έκδοσή του καλεί τους εκπαιδευτικούς να βρίσκονται σε θέση μάχης, τονίζοντας ότι η ηγεσία του υπουργείου επιμένει στην άρνησή της «να αναγνωρίσει το λειτούργημά μας και να κατοχυρώσει τη θέση μας». Απευθύνει κάλεσμα συμμετοχής στη Γενική Συνέλευση που θα γίνει στις 27 Φεβρουαρίου, τονίζοντας την κρισιμότητα των στιγμών:
«Συνάδελφοι, το υπουργείο πρέπει να πληροφορηθεί ότι έρχονται στιγμές που η πικρία γίνεται αγανάκτηση. Έρχονται στιγμές που ο αγώνας δεν είναι μόνο μέτρο ανάγκης αλλά καθήκον. Αν το υπουργείο απαρνιέται την ευθύνη του απέναντι στην εκπαίδευση, εμείς οι δάσκαλοι την συναισθανόμαστε. Αν το υπουργείο θέλει να θεωρεί το εκπαιδευτικό έργο αντικείμενο διαπραγμάτευσης με μόνο οικονομικό περιεχόμενο, εμείς οι εκπαιδευτικοί επιμένουμε να θεωρούμε το έργο μας αποστολή (…) Συνάδελφοι, δεν είναι πια καιρός για λόγια. Τα περιθώρια του διαλόγου εξαντλήθηκαν. Η πολιτεία έκοψε τις γέφυρες. Έφτασε η ώρα της ανάγκης».
Στις 18 Φεβρουαρίου το Προεδρείο της ΟΙΕΛΕ συναντιέται με τον Υφυπουργό Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλο και αποχωρεί μετά τις απαράδεκτες δηλώσεις του τελευταίου ότι οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί δεν είναι εκπαιδευτικοί λειτουργοί. Η Γενική Συνέλευση στις 27 του μήνα αποφασίζει (με 502 ψήφους υπέρ και 1 ψήφο κατά) την κάθοδο σε απεργιακό αγώνα. Τις επόμενες μέρες σε συνέντευξη τύπου ορίζεται ως ημερομηνία έναρξης της απεργίας η Δευτέρα 7 Μαρτίου.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ 43 ΗΜΕΡΩΝ, Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 682/77
Στο διάστημα των 43 ημερών που ακολουθούν μέχρι τις 20 Απριλίου όπου και θα λήξει η απεργία μετά από απόφαση της κυβέρνησης να επιστρατεύσει τους εκπαιδευτικούς, τόσο η Ομοσπονδία όσο και οι μάχιμοι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί από τα σχολεία όλης της χώρας θα δώσουν έναν αγώνα που όμοιός του δεν είχε υπάρξειμέχρι τότε στον κλάδο, τόσο σε μαζικότητα και συμμετοχή όσο και σε πάθος, κατάθεση ψυχής και αγωνιστικότητα. Σε όλο αυτό το διάστημα θα υπάρξουν διαδοχικές συναντήσεις με αρχηγούς και εκπροσώπους όλων των πολιτικών κομμάτων (Α. Παπανδρέου, Η. Ηλιού, Αχ. Γεροκωστόπουλο, Γ. Α. Μαγκάκη, Γ. Μαύρο, Χ. Φλωράκη, Μ. Δρακόπουλο) στις οποίες οι εκπρόσωποι της ΟΙΕΛΕ θα τους ενημερώσουν αναλυτικά σχετικά με τα αιτήματα του κλάδου:
- Να υπογράφουν οι εκπαιδευτικοί εξάχρονη σύμβαση από την ψήφιση του νέου νόμου για την ιδιωτική εκπαίδευση.
- Μετά την εκπνοή της σύμβασης, να έχει δικαίωμα ο ιδιοκτήτης να προσφύγει σε συμβούλιο που θα κρίνει αν συντρέχουν οι συγκεκριμένοι λόγοι για την απομάκρυνση του εκπαιδευτικού από το σχολείο.
- Δικαίωμα του εκπαιδευτικού που απομακρύνεται να διαλέξει αποζημίωση (που προσμετράται από τη χρονιά που διορίστηκε στο σχολείο) ή μετάταξη στο δημόσιο.
- Για πειθαρχικά παραπτώματα ή επαγγελματική ανεπάρκεια να υπάρχουν τα αρμόδια για δημόσιους και ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς υπηρεσιακά συμβούλια.
- Σύσταση και τήρηση της επετηρίδας.
- Επαναπρόσληψη των απολυμένων.
- Πληρωμή των ημερών της απεργίας
- Απόλυτη εφαρμογή του νόμου για εξομοίωση των «πάσης φύσεως αποδοχών» ιδιωτικών και δημοσίων εκπαιδευτικών.
Το ίδιο θα γίνει και στις κοινές συναντήσεις της ΟΙΕΛΕ με την ΟΛΜΕ, τις παρεμβάσεις της ΟΙΕΛΕ σε εκδηλώσεις των άλλων εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, αλλά και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, τις συγκεντρώσεις εκπαιδευτικών με γονείς και κηδεμόνες των ιδιωτικών σχολείων, τις διαδοχικές γενικές συνελεύσεις που θα πραγματοποιηθούν όλο αυτό το διάστημα, οι οποίες θα είναι όλο και περισσότερο μαζικές και με όλο και μεγαλύτερες πλειοψηφίες υπέρ της συνέχισης του απεργιακού αγώνα. Αξίζει να σημειωθεί ιδιαίτερα ότι στην διάρκεια της απεργίας συγκροτήθηκανΑπεργιακές Επιτροπές και συστάθηκε Απεργιακό Ταμείο το οποίο μπόρεσε να συγκεντρώσει σημαντικά ποσά ενίσχυσης του αγώνα, τόσο από εισφορές συλλόγων, μαθητικών κοινοτήτων ή μεμονωμένων εκπαιδευτικών, όσο και από εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, φροντιστήρια, μέχρι και καλλιτέχνες ή γκαλερί της Αθήνας.
Στις 17 Απριλίου, σε Γενική Συνέλευση ο κλάδος πληροφορείται για την αδιάλλακτη στάση του υπουργείου και αποφασίζει σχεδόν ομόφωνα (1052 ψήφοι υπέρ και 10 ψήφοι κατά) την συνέχιση της απεργίας για 6 μέρες ακόμη. Την επόμενη μέρα, όμως, οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί και η ελληνική κοινωνία μαθαίνουν ότι η κυβέρνηση έχει λάβει το αντισυνταγματικό μέτρο της επίταξης των σχολείων και του προσωπικού τους. Έτσι, η απεργία θα λήξει στις 20 Απριλίου με την επιστράτευση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, παρά το γεγονός ότι ο υπουργός Παιδείας κ. Γ. Ράλλης στις 29 Μαρτίου είχε δηλώσει ότι η «η παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών από πολιτικά επιστρατευμένα πρόσωπα είναι αδιανόητος».
Στις 8 Αυγούστου κατατέθηκε στη Βουλή το σχέδιο νόμου για την ιδιωτική εκπαίδευση και στις 23 Αυγούστου ψηφίστηκε μέσα σε 3 ώρες με παρουσία 6 βουλευτών, αφού αποχώρησαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εκτός από την ΕΔΗΚ. Πρόκειται για τον ισχύοντα νόμο 682/77 «Περί ιδιωτικών σχολείων γενικής εκπαιδεύσεως και σχολικών οικοτροφείων».
Πηγή: «Ο Ιδιωτικός Εκπαιδευτικός», φύλλα 122-127, Φεβρ. – Δεκ. 1977
