Σε κλίμα συγκίνησης και συναδελφικής ενότητας πραγματοποιήθηκε χθες σε αμφιθέατρο της Τεχνόπολης η εκδήλωση για τα 100 χρόνια της ΔΟΕ, παρουσία εκπροσώπων των κομμάτων, των συνδικάτων, των συλλογικοτήτων της εκπαίδευσης και ιστορικών στελεχών της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας. Παρουσιάστηκε έρευνα για το έργο και την πορεία της ΔΟΕ με την επιμέλεια του Σήφη Μπουζάκη, Καθηγητή Ιστορίας Εκπαίδευσης και Συγκριτικής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Πατρών.
Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσε η αναφορά του Προέδρου της ΔΟΕ Θανάση Κικινή στην προσφορά του αείμνηστου Μιχάλη Κουρουτού στην εκπαίδευση και στο εργατικό κίνημα.
Ακολουθεί ο χαιρετισμός του Προέδρου του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ Γ. Χριστόπουλου στην εκδήλωση:
Αγαπητέ Πρόεδρε και μέλη του ΔΣ της ΔΟΕ,
Αγαπητοί συνάδελφοι, και φίλοι, αξιότιμοι προσκεκλημένοι,
Μεταφέρω εκ μέρους των ΔΣ της ΟΙΕΛΕ και του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ τις θερμότερες ευχές μας για τη γενέθλια επέτειο της ΔΟΕ.
Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα χαράς και συγκίνησης. Σήμερα, σ’ αυτό το αμφιθέατρο, χτυπά δυνατά η καρδιά της εκπαίδευσης. Γιορτάζουμε τα 100 χρόνια μιας από τις μεγαλύτερες συλλογικότητες του κόσμου της εργασίας, ενός συνδικάτου με λαμπρή ιστορία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Γιορτάζουμε την επέτειο αυτή σαν την μεγαλύτερη απόδειξη ότι τα συνδικάτα υπήρχαν, υπάρχουν και θα εξακολουθούν να υπάρχουν. Για να εκπροσωπούν τους μη προνομιούχους, τους ανθρώπους του μόχθου, τους αδύναμους, τους καταπιεσμένους.
Είναι ημέρα χαράς και συγκίνησης και για εμένα προσωπικά, αλλά και για χιλιάδες συναδέλφους μου. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι και νηπιαγωγοί, πάντοτε παρακολουθούν με ενδιαφέρον τη δράση της ΔΟΕ, καθώς οι εξελίξεις στο χώρο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αφορούν τον καθένα μας. Η ΔΟΕ είναι και το δικό μας σπίτι!
Για την τεράστια συνεισφορά αυτής της Ομοσπονδίας έχουν μιλήσει και θα μιλήσουν άλλοι, αρμοδιότεροι εμού. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ σε ιστορικά επιτεύγματα των αγώνων αυτού του κλάδου, όπως την ανωτατικοποίηση της εκπαίδευσης δασκάλων και νηπιαγωγών μέσω της ίδρυσης των Παιδαγωγικών Τμημάτων, την κατάργηση του επιθεωρητισμού, τη γέννηση του θεσμού των σχολικών συμβούλων, τη θεμελίωση του ολοήμερου σχολείου. Αλλά και την ευρύτερη πάλη της ΔΟΕ για το κοινωνικό αγαθό της εκπαίδευσης, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τις νέες γενιές.
Είναι, ωστόσο, χρέος όλων μας να μην επαναπαυόμαστε στις δάφνες του παρελθόντος. Οι εποχές αλλάζουν, οφείλουμε και εμείς να αλλάξουμε. Δίπλα στον διεκδικητικό συνδικαλισμό, πρέπει να αναδειχθεί ο συνδικαλισμός της γνώσης, ο αυτόνομος, ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός, μακριά από μικροκομματικές στρατηγικές και μικροσυντεχνιασμούς, που θα πείθει την κοινωνία με τη δύναμη των προτάσεών του, που θα αναγνωρίζει το σύγχρονο καταμερισμό εργασίας, τις νέες ανάγκες των εργαζόμενων, που θα χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τα καινούρια εργαλεία διάδοσης της πληροφορίας και κοινωνικής δικτύωσης. Οι πρόσφατες εξαιρετικά επιτυχημένες επιμορφωτικές και ενημερωτικές εκδηλώσεις της ΔΟΕ στο διαδίκτυο αποδεικνύουν πως τα εκπαιδευτικά συνδικάτα μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του αύριο.
Τα τελευταία χρόνια οι δεσμοί ανάμεσα στις Ομοσπονδίες μας έχουν ισχυροποιηθεί. Μας ένωσε η κοινή ανάγκη για δράση απέναντι στην επέλαση της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης που δυστυχώς εντείνεται. Ταυτόχρονα, η επιστημονική/ερευνητική συνεργασία ανάμεσα στο ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ και στο εσκεμμένα αποδυναμωμένο ΙΠΕΜ-ΔΟΕ ήταν πάντοτε δημιουργική και άνοιξε δρόμους για την ανίχνευση σημαντικών ζητημάτων στο χώρο της Παιδείας.
Η ΔΟΕ είναι εδώ, είμαστε όλοι εδώ. Την τελευταία τεσσαρακονταετία προώθησης νεοσυντηρητικών πολιτικών σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, πολιτικών που στον πυρήνα τους έχουν την συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, την προώθηση της ατομικότητας και την αποδυνάμωση της συλλογικής διεκδίκησης, την υπερσυγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια και την αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής, τα συνδικάτα αντιστάθηκαν, ήταν ίσως ο μόνος κοινωνικός κυματοθραύστης. Και για το λόγο αυτό στοχοποιήθηκαν και δαιμονοποιήθηκαν από την πολιτική ελίτ και τμήμα των ΜΜΕ.
Περισσότερο, όμως, από όλους χτυπήθηκαν οι εκπαιδευτικές συλλογικότητες. Και τούτο, διότι η εκπαίδευση είναι η κατεξοχήν πολιτική διαδικασία και ο μοχλός αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Διότι τα εκπαιδευτικά συνδικάτα είναι ο μοναδικός θύλακας αντίστασης σε ένα σχέδιο εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης και μετατροπής της από κοινωνικό αγαθό σε προϊόν για λίγους, έτσι ώστε μόνο τα τέκνα των εχόντων να έχουν πρόσβαση στη γνώση και στις καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Την κατάσταση αυτή έχουμε ζήσει και στη χώρα μας, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαπενταετία. Οι επιθέσεις πολιτικών και δημοσιογράφων στις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες συχνά φθάνουν στο όριο της υστερίας, ευτελίζοντας το δημόσιο διάλογο.
Οι συλλογικότητες στην Παιδεία όμως, ως όφειλαν, ύψωσαν τείχος αντίστασης σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές: στην ισοτίμηση των πανεπιστημιακών τίτλων με τα κολλέγια, στην απομάκρυνση της κρατικής εποπτείας από την ιδιωτική εκπαίδευση, στην κατάργηση των κοινωνικών και εικαστικών σπουδών, στην επιβολή της πανεπιστημιακής αστυνομίας, στην κυβερνητική παρέμβαση στις εκλογές των αιρετών, στην επιβολή της καθιέρωσης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και στην αποστολή χιλιάδων νέων ανθρώπων στα δίχτυα της ανεξέλεγκτης επιχειρηματικής εκπαίδευσης.
Η απάντηση των κυβερνώντων, αναμενόμενη. Δραματική αποδυνάμωση των επιστημονικών ινστιτούτων των Ομοσπονδιών, απομείωση της δυνατότητας συνδικαλιστικής συμμετοχής. Πρόσφατα, δυστυχώς, ζούμε και το φαινόμενο ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης με δικαστικές διώξεις εναντίον των Ομοσπονδιών, ενέργειες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Συνελόντι ειπείν, επιχειρείται η συρρίκνωση του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού και ο εξοβελισμός των συνδικάτων της Παιδείας από το δημόσιο διάλογο.
Ο κόσμος της εργασίας, όμως, θα σταθεί όρθιος στην επίθεση. Το ίδιο και τα εκπαιδευτικά συνδικάτα. Διότι δίνουν έναν αγώνα έντιμο και καθαρό, έναν αγώνα για την κοινωνία, για τα δημόσια αγαθά, για την καταπολέμηση των ανισοτήτων, για τα παιδιά του ελληνικού λαού. Δεν φοβόμαστε, δεν φιμωνόμαστε. Η φωνή των λειτουργών της Παιδείας θα συνεχίσει να ηχεί δυνατά, ακόμη και σε καιρούς δύσκολους και σκοτεινούς.
Χρόνια πολλά συνάδελφοι, χρόνια πολλά ΔΟΕ! Ο αγώνας συνεχίζεται.
