Σήμερα, σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τα εργασιακά δικαιώματα που συρρικνώνονται διαρκώς, αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στην ιστορία του συναδέλφου μας και επί δεκαετίας μέλους του ΣΙΕΛ Σταύρου Θ. Κατσουλάκου. Μια ιστορία που αποτελεί φωτεινό παράδειγμα πίστης, επιμονής και διεκδίκησης. Διότι τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα….
Όλα ξεκίνησαν το 2005 ως μία απλή εργατική διαφορά με το ιδιωτικό σχολείο όπου εργάζεται έως και σήμερα. Η διαφορά αυτή εξελίχθηκε σε σκληρή δικαστική πάλη, με το συνάδελφο να αντιμετωπίζει εξώδικες διαμαρτυρίες, τρεις απόπειρες απόλυσης, μία μήνυση και μια αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση. Σε όλες τις δικαστικές ενέργειες του σχολείου εναντίον του, ο Σταύρος αθωώθηκε πανηγυρικά.
Η υπόθεσή του έφτασε μέχρι τον Άρειο Πάγο, μια υπόθεση την οποία τελικά κέρδισε και από την οποία επωφελήθηκε και ο κλάδος μας. Η απόφαση ΑΠ 624/2015 επιβεβαιώνει την ισχύ του διοριστηρίου μας που προσδιορίζει το ιδιαίτερο εργασιακό μας καθεστώς και εμποδίζει την πλήρη υποβάθμισή μας (όπως κάποιοι εκ των εργοδοτών επιδιώκουν) στο καθεστώς του αναλώσιμου υπαλλήλου.
Τέλος, ήρθε η οριστική «καταδίκη» του εργοδότη και η καταβολή μισθών υπερημερίας πολλών ετών (να θυμίσουμε ότι την καταβολή μισθών υπερημερίας στους εργαζόμενους που δικαιώνονται στα δικαστήρια κατάργησε πολύ πρόθυμα και βολικά, κάνοντας ένα ακόμη δώρο στους επιχειρηματίες, η σημερινή κυβέρνηση με τον κατάπτυστο Νόμο Χατζηδάκη).
Όλα αυτά κερδήθηκαν, μετά από πολύ κόπο, μεγάλα έξοδα αλλά πάντα με την αμέριστη συμπαράσταση της ΟΙΕΛΕ, με αποτέλεσμα ο Σταύρος να διδάσκει σήμερα με το κεφάλι ψηλά τις μαθήτριές και τους μαθητές του.
Δυστυχώς, το σχολείο δεν έχει σταματήσει τη νομική δίωξη του συναδέλφου μας. Ωστόσο, το μόνο που πετυχαίνει είναι να ενισχύει ακόμη περισσότερο την αποφασιστικότητά του για δικαίωση μέχρι τέλους, έχοντας στο πλευρό του την ΟΙΕΛΕ και τον ΣΙΕΛ. Αυτού του είδους οι εργοδοτικές συμπεριφορές δείχνουν στους συναδέλφους τον φωτεινό και σωστό τρόπο για το πώς πρέπει να αντιδρούν.
Η ιστορία του γενναίου συναδέλφου μας Σταύρου Κατσουλάκου διδάσκει ότι η συσπείρωση των εργαζόμενων, η αγωνιστικότητα και η ενεργοποίηση στα σωματεία είναι ο μόνος δρόμος για να διασφαλιστούν τα δικαιώματά μας και να μπορούμε να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια.
