Ο Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ Γιώργος Χριστόπουλος απηύθυνε στην 92η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ τον ακόλουθο χαιρετισμό:
“Αγαπητοί συνάδελφοι,
Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που βρίσκομαι ανάμεσά σας, στο πλαίσιο μιας κορυφαίας διαδικασίας της ΔΟΕ, μιας Ομοσπονδίας που έχει σταθεί αποφασιστικά στο πλευρό των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, μιας Ομοσπονδίας που θεωρούμε δικαίως ως αδελφή Ομοσπονδία. Και αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τόσο τον Πρόεδρο Θανάση Κικκινή όσο και τα μέλη του ΔΣ και όλες τις παρατάξεις για την συναδελφική και συντροφική στάση στο δύσκολο αγώνα του κλάδου μας.
Εκ μέρους του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ εκφράζω τις ευχές μου για επιτυχή ολοκλήρωση των εργασιών της Συνέλευσής σας. Μιας Συνέλευσης που πραγματοποιείται σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συγκυρία. Με μια νέα, πανίσχυρη, με βάση τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, κυβέρνηση και με την είσοδο ακραίων δυνάμεων στη Βουλή. Με τεράστιες προκλήσεις για το χώρο της εκπαίδευσης που απαιτούν την ενότητα του οργανωμένου εκπαιδευτικού κινήματος, πέρα και πάνω από ιδεολογικές διαφοροποιήσεις.
Διότι είναι μείζον ζήτημα για όλους μας η νομοθέτηση της ελεύθερης γονεϊκής επιλογής που ουσιαστικά μετατρέπεται σε επιλογή μαθητών από το ίδιο το σχολείο. Με τη μετάλλαξη του δημόσιου σχολείου σε επιχείρηση και του διευθυντή σε μάνατζερ. Με την ενδεχόμενη συρρίκνωση της κρατικής χρηματοδότησης και την επιβολή των vouchers. Με την πιθανή άρση της μονιμότητας και τη δραματική μεταβολή στις εργασιακές σχέσεις, όπως συνέβη στα βρετανικά Academies (μείωση μισθών στο όριο της εργατικής νομοθεσίας, επιμήκυνση του διδακτικού έτους).
Διότι μετά την νομοθέτηση της τραγελαφικής αξιολόγησης και την διακηρυγμένη επιβολή της ελεύθερης γονεϊκής επιλογής, καιροφυλακτεί η μεταβίβαση της εποπτείας των σχολείων στην τοπική αυτοδιοίκηση, και πάλι κατ΄εφαρμογήν του βρετανικού μοντέλου. Μιας εξέλιξης που θα αποτελέσει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Κι αν υπάρχουν συνάδελφοι που αμφισβητούν την πρόθεση για εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης στη διαχείριση των σχολικών μονάδων, τους καλώ να ανατρέξουν στην Έκθεση Πισσαρίδη…
Πολλές και πολλοί από εσάς, με εμπειρία στα κοινά του χώρου, γνωρίζετε καλά ότι οι δυσμενείς νομοθετικές αλλαγές στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης συχνά εφαρμόζονται λίγο μετά και στη δημόσια. Θα θυμίσω ότι, λίγους μήνες μετά την επί Αρβανιτόπουλου εφαρμογή των ελεύθερων απολύσεων στα ιδιωτικά σχολεία το 2014, ακολούθησε η κατάργηση 50 ειδικοτήτων από τη δημόσια τεχνική, επαγγελματική εκπαίδευση, και η για πρώτη φορά στην σύγχρονη ελληνική ιστορία απόλυση 3000 περίπου δημόσιων εκπαιδευτικών. Ίδια θα είναι η μοίρα για τους εκπαιδευτικούς στα δημόσια σχολεία που θα κλείσουν ή θα συρρικνωθούν με την εφαρμογή της ελεύθερης γονεϊκής επιλογής και την αντικατάστασή τους από ιδιωτικές μονάδες που θα ξεφυτρώσουν ως μανιτάρια σε όλη τη χώρα.
Θεωρώ πως όλες και όλοι εδώ δεν αγωνιζόμαστε για το σαρκίο μας, για στενά συντεχνιακά αιτήματα. Δεν είμαστε, όπως μας κατηγορούν, αρνητές. Τόσο η ΔΟΕ και το ΙΠΕΜ (που κάποιοι επιχείρησαν να κλείσουν) όσο και η ΟΙΕΛΕ και το ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ έχουν επεξεργασμένες προτάσεις για όλα τα μείζονα ζητήματα της εκπαίδευσης. Αντίθετα, αρνητές είναι αυτοί που έκλεισαν τις πόρτες του θεσμικού διαλόγου, επειδή φοβούνται τη φωνή μας. Διότι γνωρίζουν ότι εμείς μαχόμαστε για το καλό της εκπαίδευσης, για το καλό της κοινωνίας και των παιδιών. Αυτοί μάχονται πλέον για να παραδοθεί ένα μεγάλο τμήμα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στους ιδιώτες μέσω των vouchers. Όπως ακριβώς έπραξαν και με τη μεταλυκειακή εκπαίδευση, στέλνοντας χιλιάδες παιδιά στις αγκαλιές των ιδιοκτητών των ΙΕΚ και των Κολλεγίων μέσω της επιβολής της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.
Μεταρρυθμίσεις, όπως η ελεύθερη γονεϊκή επιλογή και τα vouchers, θα αλλάξουν τη φυσιογνωμία του δημόσιου σχολείου ριζικά. Είναι φανερό πως το εκπαιδευτικό σύστημα ακολουθεί τη μοίρα του ΕΣΥ. Η Παιδεία μετατρέπεται από δημόσιο αγαθό σε εμπορεύσιμο προϊόν που θα μπορεί να το αγοράζει μόνο όποιος έχει τη δυνατότητα. Οι απόφοιτοι των μικρών και μαραζωμένων εναπομεινάντων δημόσιων σχολείων θα είναι οι εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι του αύριο. Χωρίς δυνατότητα πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση, χωρίς δυνατότητα αναζήτησης μιας καλής θέσης εργασίας στην αγορά. Υποψήφιοι μετανάστες μιας χώρας που, προκειμένου να ευνοήσει συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, «τρώει» τα παιδιά της.
Έρχονται δύσκολες ημέρες. Έχουμε ευθύνη απέναντι στην κοινωνία, στις οικογένειες και στα παιδιά μας να δώσουμε τη μάχη για τη δημόσια εκπαίδευση, για το κοινωνικό αγαθό της Παιδείας. Σε αυτή τη μάχη δεν υπάρχουν αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι εκπαιδευτικοί. Υπάρχουν αποφασισμένοι άνθρωποι που στηρίζουν τα σχολεία τους, που απαιτούν με προτάσεις ποιοτική αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας κι όχι τη συρρίκνωσή της. Η ΔΟΕ έχει δείξει με τους αγώνες της όλα αυτά τα χρόνια ότι είναι συνεπής σε αυτό το δρόμο. Και είμαι βέβαιος πως η προσπάθεια αυτή θα συνεχιστεί με ακόμη μεγαλύτερη πίστη, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.
Σας ευχαριστώ θερμά.
