Η ιδιωτική εκπαίδευση δεν ήταν ποτέ εύκολος χώρος για τους εκπαιδευτικούς. Στις σκληρές όμως μετεμφυλιακές εποχές, αλλά ιδίως την περίοδο της Χούντας, δεν ήταν λίγα τα ιδιωτικά σχολεία που λειτούργησαν ως καταφύγιο για εκπαιδευτικούς που είχαν έντονη κοινωνική και πολιτική δράση. Εκπαιδευτικούς που ανήκαν σε αριστερές οργανώσεις, συνδικαλιστές, διανοούμενους. Είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις εκπαιδευτηρίων όπως η Σχολή Χιλλ, η Σχολή Χατζιδάκι στα Πατήσια, η Σχολή Μωραΐτη που έδωσαν εκπαιδευτικό βήμα σε συναδέλφους κυνηγημένους από το μετεμφυλιακό κράτος και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, στιγματισμένους με «φάκελο» που είτε εκδιώχθηκαν, είτε δεν είχαν καμιά πιθανότητα να εργαστούν στο δημόσιο σχολείο. Προσωπικότητες του χώρου της Αριστεράς όπως ο Γιώργος Φυσάκις, ο ιστορικός Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ, ή η σπουδαία φιλόλογος, ποιήτρια και δοκιμιογράφος Αλόη Σιδέρη, δεν θα μπορούσαν να διδάξουν τη δύσκολη εκείνη περίοδο, αν κάποια ιδιωτικά σχολεία δεν άνοιγαν φιλόξενα τις πόρτες τους.
Χαρακτηριστική επίσης είναι η περίπτωση της Εταιρείας Σπουδών, που θεμελίωσε το 1972 ο Αντώνης Μωραΐτης (ιδρυτής της Σχολής Μωραΐτη), με στόχο άνθρωποι του ευρύτερου χώρου της εκπαίδευσης να έχουν τη δυνατότητα της ελεύθερης έκφρασης στα χρόνια της δικτατορίας. Στελέχη του σχολείου αλλά και κορυφαίες προσωπικότητες της πνευματικής ζωής του τόπου συμμετείχαν στην προσπάθεια αυτή.
Τις ημέρες της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου εκπαιδευτικοί αλλά και μαθητές ιδιωτικών σχολείων βρέθηκαν στο χώρο από την πρώτη ημέρα και συμμετείχαν στις συνελεύσεις που οργανώθηκαν. Τις επόμενες δύο ημέρες ένα δίκτυο ιδιωτικών εκπαιδευτικών σε όλη την Αθήνα οργάνωσε μια επιτροπή εφοδιασμού των έγκλειστων φοιτητών. Με ένα μικρό φορτηγάκι που περνούσε από ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας συγκεντρώνονταν τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα και κουβέρτες.
Αλλά και στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο ήταν λαμπρές. Τα ιδιωτικά σχολεία έκλειναν και εκπαιδευτικοί μαζί με γονείς και μαθητές επισκέπτονταν το χώρο για να εκφράσουν το σεβασμό τους στα νέα παιδιά που έδωσαν το αίμα τους για τη δημοκρατία. Δυστυχώς, όπως γράψαμε σε πρόσφατη ανακοίνωσή μας, η ενίσχυση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και η σκλήρυνση της στάσης της εγχώριας ελίτ απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες, έχει επηρεάσει την πολιτική κάποιων ιδιωτικών σχολείων που επιχειρούν να απαλείψουν πλήρως από το πρόγραμμά τους, όχι μόνο επετειακές εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, αλλά και τη διδασκαλία λογοτεχνών και ποιητών που δεν είναι “αρεστοί”.
Όπως όμως συμβαίνει πάντοτε, η φωνή των νέων, η αγωνία, η οργή, το πάθος για περισσότερη δημοκρατία, ελευθερία, περισσότερα δικαιώματα, θα βρουν διάδρομο πολιτικής έκφρασης, ακόμη και σε σκοτεινές εποχές, όπως η σημερινή. Θα αποτελέσουν τη μαγιά για τους νικηφόρους μελλοντικούς αγώνες, για μια κοινωνία πιο ανοιχτή, πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη. Για μόρφωση, για δουλειά, για το δικαίωμα στο όνειρο. Το Πολυτεχνείο θα είναι πάντοτε εκεί, φάρος ελπίδας και πηγή έμπνευσης για τις νέες γενιές.
