Ακριβώς έναν χρόνο πριν, παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου, γράφαμε:
«Ήταν νύχτα της 16ης προς 17η Νοεμβρίου. Ήδη είχαν αρχίσει βίαια, αιματηρά επεισόδια ανάμεσα στην αστυνομία και τον στρατό από τη μία πλευρά και τους διαδηλωτές φοιτητές και πολίτες από την άλλη. Ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί. Ένα μικρό φορτηγάκι φεύγει με ταχύτητα προς του Ζωγράφου. Κουβαλούσε εφόδια που είχαν μαζέψει ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί για τους συγκεντρωμένους στο Πολυτεχνείο. Μέσα στο όχημα ήταν ο ιστορικός ηγέτης της ΟΙΕΛΕ Γιώργος Φυσάκις.»
Οι μνήμες δεν πεθαίνουν. Αποκτούν όμως μια ιδιαίτερη βαρύτητα αυτές τις ημέρες, καθώς είναι νωπή ακόμη η είδηση του χαμού του ιστορικού ηγέτη της Ομοσπονδίας μας, του Γιώργου Φυσάκι. Ενός ανθρώπου που πρωταγωνίστησε τις έντονες, τις σπουδαίες εκείνες ημέρες της εξέγερσης των νέων και των εργαζόμενων κατά της αμερικανοκίνητης Χούντας, οργανώνοντας τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, για να στηρίξουν τον μεγαλειώδη φοιτητικό αγώνα. Ήταν αυτός που διώχθηκε από το απριλιανό καθεστώς με το αιτιολογικό ότι «έχει το χάρισμα της πειθούς και γι’ αυτό είναι λίαν επικίνδυνος» (όπως έγραφε ο φάκελος που αιτιολογούσε την απόλυσή του).
Δεν είναι όμως μόνο ο Γιώργος Φυσάκις. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, χιλιάδες εργαζόμενοι συνέδραμαν στον αγώνα των φοιτητών. Γιατί τα αιτήματα, τα οράματα ήταν κοινά. Και εξακολουθούν να είναι ακόμη και σήμερα: Δωρεάν Υγεία και Παιδεία, κοινωνικά δικαιώματα, αξιοπρέπεια στην εργασία και στη ζωή.
Συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Διότι μισό αιώνα μετά, η λαίλαπα του αχαλίνωτου δόγματος της αγοράς σαρώνει τα δικαιώματα. Διότι το τέρας του φασισμού έχει σηκώσει κεφάλι, απειλώντας να γίνει η κυρίαρχη ιδεολογία στη Δύση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη επιλογή, για τη νέα γενιά, για τον κόσμο της εργασίας από το να συνεχίσουν αταλάντευτα τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.
Καλούμε κάθε συνάδελφο, κάθε πολίτη, να συμμετάσχει στην πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου. Τιμάμε το παρελθόν, αγωνιζόμαστε για ένα δίκαιο, ελπιδοφόρο μέλλον!
