Της Κατερίνας Ζαμαρία,
Φιλόλογος, Γενική Γραμματέας ΣΙΕΛ Αθήνας-Πειραιά
Η φετεινή επέτειος της 8ης Μαρτίου γίνεται υπό τη σκιά του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη.
Η σημερινή μέρα μνήμης των αγώνων των γυναικών για τα δικαιώματά τους μετατρέπεται σε μέρα μνήμης και αγώνα για τη διεκδίκηση αυτού που, θα έπρεπε να, θεωρείται αυτονόητο: το δικαίωμα στη ζωή.
Από το 1975, που τα Ηνωμένα ‘Εθνη καθιέρωσαν τη μέρα αυτή προς τιμή των γυναικών, έγιναν αρκετά βήματα προς τα εμπρός. Δυστυχώς, όμως, στη χώρα μας, η κυβέρνηση έχει καταφέρει τα μόνα βήματα που γίνονται να είναι προς τα πίσω.
Η πατριαρχική αντίληψη για το μονοδιάστατο ρόλο που καλείται η γυναίκα να επιτελέσει ως μητέρα αποτυπώθηκε από τα Συνέδρια Γονιμότητας ως τα «εκπαιδευτικά» βίντεο του Υπουργείου Παιδείας που εξισώνουν την άμβλωση με το έγκλημα.
Η υποβάθμιση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των φύλων σε Δημογραφικής, Οικογενειακής πολιτικής και ισότητας των φύλων, επιβεβαιώνει ότι ο ρόλος της γυναίκας ως εργαζόμενη απαξιώνεται πλήρως και το μόνο που της αναγνωρίζεται είναι η συνεπικουρική συνδρομή της.
Και όλα αυτά την εποχή όπου (και) οι γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με το φάσμα της ανεργίας και της ακρίβειας εξαιτίας μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής που, αντί να δημιουργεί θέσεις εργασίας, εγασιακής ασφάλειας και ποιότητας ζωής, επιλέγει να μοιράζει κουπόνια σίτισης στην εξαθλιωμένη κοινωνία.
Την ίδια στιγμή που αρνείται να αποδεχτεί και να θεσπίσει νομικά τον όρο Γυναικοκτονία (παρά τις 17 γυναικοκτονίες μόνο το 2022), να λάβει ουσιαστικά μέτρα ενάντια στην έμφυλη βία γενικότερα. Και είναι η ίδια κυβέρνηση που αφήνει ελεύθερους τους παιδοβιαστές την ίδια στιγμή, που όχι μόνο δεν προστατεύει τη 12χρονη σεξουαλικά κακοποιημένη στον Κολωνό, αλλά δημοσιοποιεί προσωπικά της στοιχεία-μέσα στο Κοινοβούλιο- καθιστώντας της θύμα μιας άλλης μορφής κακοποίησης.
Την ίδια στιγμή που ο κρατικός μηχανισμός κωφεύει στις επαναλαμβανόμενες καταγγελίες των εργαζομένων.
Οι γυναίκες ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωπες με τον εργασιακό μεσαίωνα. Οι απολύσεις, η εξώθηση σε παραίτηση κατά τη διάρκεια της κύησης είναι καθημερινότητα. Όπως και οι απαιτήσεις των εργοδοτών να θυσιάζεται η προσωπική ζωή και ο προσωπικός χρόνος στις διαρκώς διογκούμενες –και μη αμοιβόμενες- απαιτήσεις τους, γεγονός που οδηγεί σε ένα τεράστιο κύμα φυγής των εργαζομένων από την ιδιωτική εκπαίδευση.
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά το αίτημα των γυναικών για ΙΣΟΤΗΤΑ και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ επιστρέφει επιτακτικά.
