Δεν ανήκει στην κατηγορία των δημοσιογράφων που με την πένα του κατακεραύνωνε την ιδιότυπη αποικιοποίηση της χώρας από τους «ευεργέτες-δανειστές» μας. Δεν αρθρογραφεί σε κάποιο αντισυστημικό έντυπο που μάχεται λυσσαλέα τα Μνημόνια.
Κι όμως, ακόμη και ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο γνωστός δημοσιογράφος του Βήματος, το Σεπτέμβρη του 2013 με ένα οξύτατο άρθρο του εξαπέλυε επίθεση εναντίον της τρόικα και των στενά συνεργαζόμενων με αυτήν εγχώριων «επιχειρηματιών» της εκπαίδευσης που – έχοντας στο πλευρό τους την τότε πολιτική ηγεσία της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας – προετοίμαζαν με το έκτρωμα Αρβανιτόπουλου την απόσυρση της κρατικής εποπτείας από την ιδιωτική εκπαίδευση και τη διάλυση των εργασιακών μας σχέσεων.
Ηλίθιοι, ή βαθύτατα διαπλεκόμενοι «με το αζημίωτο»; Φυσικά, κατά το δημοσιογράφο, η σωστή απάντηση είναι η δεύτερη. Δείτε το συγκεκριμένο – και ιδιαίτερα εύστοχο – απόσπασμα:
«Ερώτηση, λοιπόν: Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κάποιος ώστε μέσα στην καλή φασαρία να θυμήθηκε ότι αυτό που λείπει στη σημερινή Ελλάδα είναι η απελευθέρωση των απολύσεων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών;
Εκτός κι αν δεν είναι ηλίθιος αλλά θέλει απλώς να κάνει τη δουλειά του με το αζημίωτο. Και ασφαλώς βρήκε αρκετούς πρόθυμους επιχειρηματίες να τον διευκολύνουν.»
Ο Πρετεντέρης ασφαλώς δεν είναι χθεσινός. Είναι εμπειρότατος δημοσιογράφος με εξαιρετική πληροφόρηση. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι κάτι έμαθε και αυτό που έμαθε ήταν τόσο προκλητικό που τον εξόργισε. Και δεν ήταν ο μόνος «φιλοκυβερνητικός» της περιόδου που εξοργίστηκε. Μεγαλοστέλεχος ενός εκ των δύο τότε κομμάτων εξουσίας είχε χαρακτηρίσει τους εργοδότες που έπαιζαν κρυφό παιχνίδι με την τρόικα πίσω από τις πλάτες των κοινωνικών εταίρων και του ελληνικού λαού ευρύτερα ως «κουκουλοφόρους της τρόικα».
Κουκουλοφόρους θυμάστε πότε είχαμε πάλι. Πριν από 7,5 δεκαετίες. Όταν και τότε μια μικρή ομάδα μεγαλοαστών και επιχειρηματιών είχε συνεργαστεί αρμονικά με τις γερμανικές αρχές Κατοχής προκειμένου να διατηρήσει τα πλούτη και τα προνόμιά της.
Κι αν θεωρεί κάποιος πως η σύγκριση είναι σκληρή και ενδεχομένως άδικη, παραθέτουμε ορισμένα ερωτήματα:
Ποιοι ήταν, άραγε, αυτοί που ζητούσαν το 2011 από δανειστές και κυβέρνηση την κατάργηση του συνδικαλισμού και την έξωση συνδικαλιστικών οργανώσεων από τα γραφεία τους;
Ποιοι ήταν αυτοί που από τα τέλη του 2010 έστελναν συνεχή υπομνήματα σε στελέχη της Τρόικα σε Αθήνα και Βρυξέλλες ζητώντας την κατάργηση κάθε εποπτείας στην ιδιωτική εκπαίδευση και τη διάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος;
Ποιοι ήταν αυτοί έδωσαν μάχη εντός και εκτός χώρας, χρησιμοποιώντας «επίορκους» υπαλλήλους του Υπουργείου Παιδείας προκειμένου να κουκουλωθούν σκάνδαλα παράνομων τίτλων σπουδών, ώστε να συνεχίζεται το πάρτι; (περισσότερα γι’ αυτά αύριο)
Ποιοι είναι αυτοί που έχουν εξαπολύσει μηχανή μηνύσεων εναντίον συνδικαλιστών με την κρυφή ελπίδα ότι η φωνή τους θα φιμωθεί;
Οι απαντήσεις ευνόητες…
