Τις μέρες αυτές γράφτηκαν πολλά για το Μιχάλη. Κείμενα που μας ξύπνησαν μνήμες, που μας συγκίνησαν. Ένα από αυτά που ξεχωρίσαμε και αποφασίσαμε να αναδημοσιεύσουμε είναι η ανάρτηση του Κωστή Παπαϊωάννου, του εκλεκτού συναδέλφου και στενού φίλου και συνεργάτη του Μιχάλη για πολλά χρόνια. Με την ιδιαίτερη πένα του σκιαγραφεί το ανθρώπινο και συνδικαλιστικό προφίλ του Μιχάλη, υπενθυμίζοντας όχι μόνο την προσφορά του αλλά και την τεράστια μάχη που έδωσε κόντρα στα αρπακτικά των αγορών για να υπερασπιστεί το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης, για να υπεραπιστεί τις νέες γενιές.
Κωστή, ευχαριστούμε.
«Ο Μιχάλης Κουρουτός, επί 24 χρόνια πρόεδρος της Ομοσπονδίας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, έφυγε σήμερα μετά από πολύμηνη σκληρή περιπέτεια. Μπήκε στο νοσοκομείο τέλος καλοκαιριού, τις μέρες που θα έβγαινε στη σύνταξη. Σημαδιακό με έναν τρόπο.
Δεν έχω γνωρίσει πιο επίμονο άνθρωπο. Πεισματάρης, δημιουργικός, αστείρευτος. Ο Μιχάλης δεν ήταν απλώς πολύ μαχητικός συνδικαλιστής. Κατάφερνε να αξιοποιεί με μοναδικό τρόπο την συγκυρία, τους πολιτικούς συσχετισμούς και την οργάνωση της επιχειρηματολογίας του. Πίστευε στην τεκμηρίωση, στις έρευνες, στη στοιχειοθετημένη διεκδίκηση. Πίστευε και στην πίεση, πολλές φορές με ένταση. Έστηνε συμμαχίες, προκαλούσε γεγονότα, εστίαζε στο «μικρό», την εργασιακή περιπέτεια κάθε συναδέλφου, και στο μεγάλο, τη συνολική εικόνα του κλάδου.
Ετούτη την ώρα όμως, σαν αποχαιρετισμό στον φίλο, θέλω κάτι άλλο να τονίσω. Πόσο πολύ ο Μιχάλης ήξερε τα θηρία απέναντι. Πόσο δούλεψε και έφερε πρώτος στη δημοσιότητα και τη δικαιοσύνη τη φάμπρικα με τους πλαστούς τίτλους σπουδών. Πόσες φορές ταξίδεψε για να καταθέσει στη δικαιοσύνη σε κάθε άκρη της χώρας. Πόσο απειλήθηκε από αυτή την άγνωστη (στους πολλούς) μαφία. Και πόσες φορές βρέθηκε απέναντι στους πολιτικούς πάτρωνες των απατεώνων της εκπαίδευσης. Η ατομική πολιτική εξέλιξη κάποιων από αυτούς δείχνει πόσο δίκιο είχε ο Μιχάλης.
Ο κλάδος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών έχει μια μοναδική ιδιατερότητα. Είναι μικρό κομμάτι της εκπαίδευσης αλλά σε αυτή τη «βραχονησίδα» συναντιούνται η επιχειρηματική δραστηριότητα με το δημόσιο αγαθό της παιδείας που, ως τέτοιο, πρέπει βρίσκεται κάτω από την ελεγκτική δράση της πολιτείας. Πιο απλά, ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός είναι ιδιωτικός υπάλληλος αλλά ταυτόχρονα δίνει δημόσιους τίτλους σπουδών. Χωρίς την προστασία της Πολιτείας θα γίνει ντελιβεράς πτυχίων.
Σε αυτό το φουρτουνισμένο πεδίο ασκούνται δυσανάλογες πιέσεις. Θυμάμαι ότι τον καιρό των πρώτων μνημονίων και της Τρόικας, οι σχολάρχες σε συνεργασία με τον ΣΕΒ «έκαναν παραγγελία» στην Τρόικα τις αλλαγές στον κλάδο μας. Τα σκονάκια πήγαιναν και έρχονταν. Το «Βάστα γερά Γερούν» στον Ντάισελμπλουμ πρώτοι εκείνοι το έλεγαν. Ήξεραν ότι το ξήλωμα εκεί θα ήταν κρίσιμο για πολλούς κλάδους. Ήξεραν πόσο μετράει να φύγει ο έλεγχος από το Υπ Παιδείας και να πάει στο Εμπορίου. Το ήξερε κι ο Μιχάλης. Και πάλεψε πολύ.
Τελευταίο κρατάω το όραμά του για την συνδικαλιστική εκπαίδευση. Μια μικρή ομοσπονδία απέκτησε μεγαλύτερο μπόι στο καθημαγμένο τοπίο του συνδικαλισμού χάρη σε αυτό το όραμα και την συνακόλουθη δημιουργία του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ. Έγινε πολλή δουλειά εκεί, δουλειά που δεν υπήρχε στη χώρα.
Μακάρι να συνεχίσουμε έτσι.
Γεια σου ρε Μιχάλη, καλό δρόμο. Σε κρατάω στη μνήμη γελαστό, με βροντερό γέλιο μάλιστα.»
