Η καμπάνια της Education International (της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Οργάνωσης των Εκπαιδευτικών) για την Παγκόσμια Ημέρα του Εκπαιδευτικού έχει ως κεντρικό θέμα “Valuing Teacher Voices” (Δίνοντας αξία στη φωνή του εκπαιδευτικού). Το θέμα αυτό αγγίζει κάθε εκπαιδευτικό στην Ελλάδα, ιδίως στην ιδιωτική εκπαίδευση. Σε έναν χώρο που οι περισσότεροι συνάδελφοι αντιμετωπίζονται από τους εργοδότες τους ως αναγκαίο κακό, ως φθηνό εργαλείο, ως εκμεταλλεύσιμο είδος, παρά το γεγονός ότι κατέχουν κεντρική θέση στην εκπαιδευτική διαδικασία και ότι από την εργασία τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων.
Ναι, οι φωνές μας δεν λαμβάνονται υπόψη. Ούτε από την κεντρική εξουσία, ούτε από τις διοικήσεις πολλών σχολείων, ούτε από τους γονείς που συχνά μας θεωρούν ως υπαλλήλους τους οποίους πληρώνουν, επομένως θα πρέπει να εκτελούν το έργο αναλόγως των δικών τους επιθυμιών.
Οι εκπαιδευτικοί όμως θα πρέπει να είναι λειτουργοί. Υπηρετούν το πιο ευαίσθητο (μαζί με την Υγεία) και ταυτόχρονα το πιο όμορφο κοινωνικό αγαθό που απευθύνεται στον πλούτο του μέλλοντος, στα παιδιά μας. Θα πρέπει οι εργασιακές τους σχέσεις να έχουν σταθερότητα, προκειμένου να επιτελούν το έργο τους με αυτονομία και αξιοπρέπεια.
Τι υπάρχει από όλα αυτά; Απολύτως τίποτε, πλέον. Η υπαγορευμένη από τα συμφέροντα των επιχειρηματιών της εκπαίδευσης νομοθετική “παρέμβαση” της κ. Κεραμέως, ισοπέδωσε κάθε έννοια παιδαγωγικής αυτονομίας και εσωτερικής δημοκρατίας στα ιδιωτικά σχολεία. Επέβαλε, δε, ένα καθεστώς τρόμου που θεμελιώνει όλο και βαθύτερα μια παραεκπαιδευτική κατάσταση ανομίας. Μια κατάσταση από την οποία μόνο χαμένα θα βγουν τα ιδιωτικά σχολεία αλλά και οι μαθητές.
Δεν είναι μόνο το τραγικό, μεσαιωνικό και χωρίς προηγούμενο σε ευρωπαϊκό επίπεδο για εκπαιδευτικούς, καθεστώς των ελεύθερων, χωρίς καμιά αξιολογική διαδικασία, απολύσεων. Είναι και η αντισυνταγματική πρόβλεψη για δυσμενείς και μονομερείς μεταβολές των όρων εργασίας των εκπαιδευτικών. Είναι και η υποχρεωτική παρουσία του ιδιοκτήτη στους συλλόγους διδασκόντων, όποτε και αν αυτοί λειτουργούν, ώστε να φιμωθούν μια και καλή.
Τι έχουμε, λοιπόν, σήμερα; Έναν ιδιωτικό εκπαιδευτικό που δουλεύει περίπου διπλάσια από ό,τι το 2010 με πολύ μικρότερους μισθούς (έχει μεσολαβήσει η επιβολή του Ενιαίου Μισθολογίου). Που υποχρεώνεται να δουλεύει πολύ περισσότερες ώρες από το νόμιμο ωράριό του, χωρίς να πληρώνεται. Που υποχρεώνεται να κάνει δουλειές έξω από αυτές που προβλέπουν τα καθήκοντά του (από συνοδείες λεωφορείων μέχρι και …μαγείρεμα και καθάρισμα). Που πέφτει όλο και πιο συχνά θύμα bullying από εργοδότες, γονείς, συχνά ακόμη και από μαθητές. Διότι όλοι οι “παίκτες” στην εκπαιδευτική κοινότητα γνωρίζουν ότι ο αδύναμος κρίκος, αυτός που δεν έχει πλέον δικαιώματα, είναι ο εκπαιδευτικός.
Αναρωτιόμαστε. Πολιτική ηγεσία και επιχειρηματίες δεν βλέπουν; Δεν βλέπουν ότι η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης πέφτει, διότι έχουν φύγει λόγω της τραγικής αυτής κατάστασης πάνω από 4000 εκπαιδευτικοί (σχεδόν το 40% του συνόλου!), πολλοί εκ των οποίων καταξιωμένοι και έμπειροι, καθιστώντας το ιδιωτικό σχολείο κέντρο διερχομένων; Δεν βλέπουν ότι χωρίς καλές εργασιακές συνθήκες, χωρίς κίνητρα, δεν θα πηγαίνουν πλέον εκπαιδευτικοί να εργαστούν στα σχολεία;
Στον κλάδο μας επικρατεί πλέον γενικευμένη κούραση, απογοήτευση και οργή. Περιμέναμε περισσότερα από την παρούσα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας που ακούει μεν (διότι η προηγούμενη ηγεσία ήταν …κωφή), αλλά ακόμη δεν έχει πράξει. Περιμέναμε περισσότερη στήριξη και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Θα περιμέναμε από τους εργοδότες και τις διοικήσεις των σχολείων να αφουγκραστούν την κατάσταση και να την διορθώσουν. Προς όφελος των σχολείων και των παιδιών. Δυστυχώς όμως η κοντόφθαλμη λογική του γρήγορου και εύκολου κέρδους, αλλά και η πλήρης απαξίωση του δημόσιου σχολείου τους δημιουργεί την ψευδαίσθηση της παντοτινής δυνατότητας υπερεκμετάλλευσης των εκπαιδευτικών.
Πλέον, όμως οι αντοχές μας έχουν εξαντληθεί. Όλο και περισσότεροι συνάδελφοι, ακόμη και πολλοί που φοβούνταν, βγαίνουν μπροστά. Οι καταγγελίες που φθάνουν στην ΟΙΕΛΕ είναι εκατοντάδες κάθε μήνα. Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις παρανομιών, που πλέον οι εποπτικές αρχές έχουν υποχρεωθεί να επιβάλλουν και ποινές!
Καλούμε κάθε συναδέλφισσα και κάθε συνάδελφο. Σπάστε το φόβο. Έχουμε τα εργαλεία να επιβάλουμε τη νομιμότητα. Με τις καταγγελίες μας σε κάθε εποπτική αρχή (Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, Επιθεώρηση Εργασίας). Με τη συσπείρωσή μας γύρω από την ΟΙΕΛΕ και τα σωματεία μας. Οι εξελίξεις που φθάνουν, βασισμένες σε αποφάσεις της δικαιοσύνης, διευκολύνουν τον αγώνα μας. Σύντομα οι εργοδότες θα κατανοήσουν για τα καλά ότι αυτοί μας έχουν ανάγκη, όχι εμείς αυτούς.
Δεν θα είναι ένας εύκολος αγώνας. Ο αντίπαλος είναι ισχυρός και δυναμώνει περισσότερο με την εισβολή των ανεξέλεγκτων funds στα ιδιωτικά σχολεία. Όμως έχουμε τη δύναμη και τον τρόπο να επιβάλουμε και πάλι εργασιακές σχέσεις αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης στο ιδιωτικό σχολείο . Έχουμε τη δύναμη να επαναφέρουμε την εργασιακή ειρήνη και αρμονία στα σχολεία μας, προς όφελος των μαθητών μας.
Ας δώσουμε αξία στη φωνή μας!
