Πολυετείς καθυστερήσεις εξέτασης βαρύτατων παραβιάσεων της εκπαιδευτικής νομοθεσίας παρατηρούνται στα πειθαρχικά συμβούλια όπου συμμετέχουν οι αιρετοί της ΟΙΕΛΕ. Μακρόσυρτες γραφειοκρατικές διαδικασίες οδηγούν υποθέσεις μετά από πολλά χρόνια σε πειθαρχική εξέταση, όπου διαπιστώνεται πως έχει παρέλθει η πενταετής προθεσμία (!) και οι παραβάτες επί της ουσίας γλιτώνουν την απονομή της δικαιοσύνης. Με κατάπληξη αιρετός της ΟΙΕΛΕ διαπίστωσε πολύ πρόσφατα πως σοβαρότατη υπόθεση έφθασε σε ακρόαση μια ημέρα (!) μετά τη συμπλήρωση 5 ετών από την εισαγωγή της, με αποτέλεσμα τα αδικήματα να παραγραφούν! Επιπλέον, όταν εκδικάζονται οι υποθέσεις, οι ποινές που επιβάλλονται είναι κυριολεκτικά αστείες. Με τον τρόπο αυτό εμπεδώνεται στην εκπαιδευτική κοινότητα η αίσθηση της ατιμωρησίας, ιδιαίτερα σε ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων ή σε πανίσχυρα διευθυντικά στελέχη.
Οι διατάξεις του πειθαρχικού δικαίου των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, οι οποίες είναι κοινές με αυτές των δημοσίων εκπαιδευτικών, έχουν ως πηγή θεσμικής προέλευσης τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα (άρθρ. 45 Ν.682/1977). Με βάση το νόμο (682/1977, 1566/1985 και Π.Δ.1/2003), όπου στα Πειθαρχικά Συμβούλια (ΠΥΣΠΕ, ΠΥΣΔΕ, ΑΠΥΣΠΕ και ΑΠΥΣΔΕ) εξετάζεται υπόθεση ιδιωτικού εκπαιδευτικού, συμμετέχει εκπρόσωπος της ΟΙΕΛΕ (αντιστοίχως, επί πειθαρχικών παραπτωμάτων εκπαιδευτηρίων, συμμετέχει εκπρόσωπος του ΣΙΣ).
Ακριβώς αυτό το θεσμικό μας καθήκον διαχρονικά εκτελούμε με απόλυτη ευσυνειδησία και με γνώμονα την προστασία τόσο των συναδέλφων, σε περιπτώσεις άδικης πειθαρχικής δίωξης, όσο και του αγαθού της εκπαίδευσης.
1.Δυστυχώς όμως, πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα μη ορθής διεξαγωγής της πειθαρχικής διαδικασίας από τους αρμόδιους φορείς του Υπουργείου Παιδείας. Συγκεκριμένα, παρόλο που με βάση το άρθρο 112 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα τα πειθαρχικά παραπτώματα παραγράφονται μετά πέντε (5) έτη από την ημέρα που διαπράχτηκαν (με κάποιες εξαιρέσεις), εν τούτοις εισάγονται στα πειθαρχικά συμβούλια με τρομερή καθυστέρηση με αποτέλεσμα, όλο και πιο συχνά, η συζήτηση στο Π.Σ. να εξαντλείται στη διαπίστωση της παραγραφής! Μόλις πρόσφατα, σε συνεδρίαση Πειθαρχικου Συμβουλίου, διαπιστώθηκε ότι για πειθαρχικά ελεγκτέα πράξη που τελέστηκε το 2018, η υπόθεση εισήχθη μόλις μία ημέρα μετά την ημέρα της παραγραφής της, με συνέπεια την παύση της πειθαρχικής δίωξης.
Επειδή το φαινόμενο δεν περιποιεί τιμή στις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας, γεννά δε και ευθύνες των υπευθύνων υπαλλήλων για ενδεχόμενη παράβαση καθήκοντος, ζητήσαμε με επιστολή μας να ενημερωθούμε για α) τον αριθμό των υποθέσεων που εισήχθησαν στα Πειθαρχικά Συμβούλια (ΠΥΣΠΕ και ΠΥΣΔΕ) για τα έτη 2018-2023, που αφορούν και εκπαιδευτικούς αλλά και ιδιοκτήτες και β) τον αριθμό των υποθέσεων για τις οποίες διαπιστώθηκε η παραγραφή του σχετικού πειθαρχικού παραπτώματος. Τα στοιχεία αυτά είναι κρίσιμα, όχι για στατιστικούς λόγους, αλλά για να δοθεί το σχετικό έναυσμα στη νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για την επιτάχυνση των πειθαρχικών διαδικασιών και την όσο το δυνατόν συντομότερη ολοκλήρωσή τους, όπως ακριβώς επιτάσσουν και οι γενικές αρχές του πειθαρχικού δικαίου.
- Επίσης, έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας που ισχύει στο Πειθαρχικό Δίκαιο, οι επιβαλλόμενες ποινές να μην είναι αντίστοιχες με τη βαρύτητα των πειθαρχικά ελεγκτέων πράξεων (αναφερόμαστε σε παραπτώματα τόσο ιδιοκτητών όσο και εκπαιδευτικών). Παρατηρούμε δηλ. ότι επιβάλλονται «ποινές-χάδι», σε επί παραπτωμάτων που απαιτούν ιδιαιτέρως αυστηρή αντιμετώπιση από τα Πειθαρχικά Συμβούλια, ποινές που ενισχύουν την αίσθηση ατιμωρησίας των λειτουργών της εκπαίδευσης εν γένει. Για παράδειγμα για βαρύτατα αδικήματα που σχετίζονται με την παραβίαση κρίσιμων εκπαιδευτικών διαδικασιών ή τη νόθευση του εκπαιδευτικού προσωπικού και του ωρολόγιου προγράμματος, η συνηθισμένη ποινή είναι απλώς μια έγγραφη επίπληξη.
Καλούμε τη νέα ηγεσία να δώσει την πρέπουσα σημασία στη λειτουργία (κατά τον τύπο και κατά την ουσία) των Πειθαρχικών Συμβουλίων, αφού θεωρούμε ότι αποτελεί καθοριστικό παράγοντα βελτίωσης του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου. Η ατιμωρησία γιγαντώνει τα φαινόμενα παραβίασης της εκπαιδευτικής νομοθεσίας που μαίνονται στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Είναι, τέλος, αναγκαίο να επικαιροποιηθούν και να αναμορφωθούν επί το αυστηρότερο οι πειθαρχικές διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας. Δεν είναι δυνατόν, πχ, παραβάσεις που στοιχίζουν στα δημόσια ταμεία ή σε εργαζόμενους δεκάδες χιλιάδες ευρώ να «τιμωρούνται» με αστείες ποινές που επί της ουσίας επιβραβεύουν τον παρανομούντα.
