Με αφορμή προκλητικό άρθρο του Προέδρου της Φ.Ε. και πρώην Υπουργού Παιδείας κ. Μπαμπινιώτη με τo οποίo ζητά από την κυβέρνηση να νομοθετήσει, επιτέλους, για να αναπτυχθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία στην εκπαίδευση, ο Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ δημοσίευσε το ακόλουθο κείμενο σε προσωπική του σελίδα στα social media:
“Με την πρώτη βροχή τα σαλιγκάρια βγήκαν από το καβούκι τους…
Για μια ακόμη φορά η υποκρισία περισσεύει. Ο Υπερσχολάρχης-ακαδημαϊκός και πρώην Υπουργός Παιδείας κ. Μπαμπινιώτης με επιστολή του ζητάει από την κυβέρνηση να αναπτύξει την «ιδιωτική πρωτοβουλία» στην εκπαίδευση.
Οι πολίτες τον γνωρίζουν για το ακαδημαϊκό του έργο. Καλώς ή κακώς όμως εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε γνωρίσει τη σκοτεινή πλευρά του «φεγγαριού», τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη και ως σχολάρχη και ως Υπουργό Παιδείας. Σήμερα, το εκτρωματικό νομοσχέδιο Κεραμέως φέρνει τη δική του σφραγίδα και εκπληρώνει τους δικούς του μύχιους πόθους.
Ο φαρισαϊσμός του ξεχειλίζει. Ο άνθρωπος που σήμερα επικαλείται με δήθεν ήπιους τόνους τον κοινωνικό διάλογο είναι αυτός που δεν επέτρεπε να πραγματοποιήσουμε ενημερώσεις στους συναδέλφους μας κλειδώνοντας τις πόρτες για τους εκπροσώπους της ΟΙΕΛΕ. Ο άνθρωπος που μιλάει για το χώρο της Παιδείας, ως Υπουργός επεχείρησε να περάσει τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων των «υπαλλήλων» του σε νομοσχέδια για τα …ταξί και τις λαϊκές αγορές. Μόνο σε ένα είναι ειλικρινής, στο ότι μισεί τη …γραφειοκρατία. Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, παρανόμως και ξεπερνώντας όλες τις υπογραφές της διοικητικής ιεραρχίας, την ημέρα της αποχώρησής του από τον υπουργικό θώκο υπέγραψε τη δραστική μείωση των μισθών μας κατά 40%, επιχειρώντας να καλύψει την δική του τραγική οικονομική αποτυχία στα ταμεία της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας.
Για ένα πράγμα δεν μπορεί, πάντως, κάποιος να τον κατηγορήσει. Ότι είναι αγνώμονας προς αυτούς που τον βοήθησαν. Τον Πάρεδρο του ΝΣΚ που συνέταξε με εντολή του την επαίσχυντη γνωμοδότηση 214/2012 για τη μείωση των μισθών μας, λίγους μήνες μετά τον όρισε στο Δ.Σ. της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας. Άλλωστε, «ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει». Έτσι δεν είναι κ. Μπαμπινιώτη;”
