Η νέα χρονιά ξεκίνησε με οδυνηρά νέα. Η αγαπημένη μας συνάδελφος, συναγωνίστρια, συντρόφισσα Ρούλα Λιάνου έφυγε ξαφνικά από κοντά μας.
Μια από τις τελευταίες των Μοϊκανών των μεγάλων αγώνων για την ιδιωτική εκπαίδευση, η Ρούλα υπηρέτησε επί δεκαετίες ως δασκάλα. Δεν ήταν όμως συνηθισμένη περίπτωση εκπαιδευτικού, αλλά Δασκάλα με το «Δ» κεφαλαίο. Δίδασκε τα παιδιά, τους γονείς και γενιές συναδέλφων της. Δίδασκε αγάπη, συναδελφικότητα, πάθος, ψυχή, αγωνιστικότητα.
Ήταν επίσης ένας βαθιά περήφανος άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Δεν φοβήθηκε ποτέ ούτε πιέσεις ούτε απειλές. Πάντοτε πρώτη στους αγώνες, στις απεργίες, στη διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο για τον κλάδο, για την κοινωνία. Ήταν το είδος αυτό του ολοκληρωμένου επιστήμονα, δασκάλου, ευσυνείδητου πολίτη που λείπει τόσο πολύ σήμερα.
Το γέλιο της, η βροντερή φωνή της, τα πειράγματά της θα είναι πάντοτε εκεί, στις συνελεύσεις μας, στις πορείες, στις παρέες…
Δημοσιεύουμε την ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Κωστέα-Γείτονα ως ένα τελευταίο αντίο στη Ρούλα τους που δίδαξε στο σχολείο επί 30 ολόκληρα χρόνια.
«Για να πεις τα Κάλαντα του Μοριά, πρέπει να περάσεις και να μη φοβηθείς. Να περάσεις τον Ισθμό… να περάσεις ώρες πάνω σ’ ένα πέτρινο πεζούλι… να λαχανιάσεις την ψυχή σου παίζοντας κυνηγητό σ’ ένα χωράφι κατάφυτο από λιόδεντρα…..»
Με αυτή την ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας είπες τις ευχές σου πριν από πέντε μέρες.
Και σήμερα, εμείς, καλούμαστε να σου ευχηθούμε για το ταξίδι που απροσδόκητα αποφάσισες να κάνεις. Όχι για να περάσεις τον Ισθμό και να βρεθείς στην αγαπημένη σου Καλαμάτα. Ούτε για να βρεθείς σε ένα χωράφι με λιόδεντρα και με το, σχεδόν, παιδικό σου χαμόγελο και ψυχή να παίξεις κρυφτό με τον ήλιο. Αλλά για να σε αποχαιρετήσουμε.
Αγαπημένη μας Ρούλα…
Δεν υπάρχουν λόγια για να αποτυπώσουν αυτό που νιώθουμε όλοι εμείς που κάποτε σε συναντήσαμε. Γιατί υπήρξες για όλους μας, συναδέλφους και μαθητές, ΔΑΣΚΑΛΑ.
Γιατί ο πραγματικός δάσκαλος διδάσκει όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τις πράξεις και με το ήθος του. Κι εσύ έκανες ακριβώς αυτό. 30 χρόνια στα Εκπαιδευτήρια «Κωστέα-Γείτονα», και όχι μόνον, κατάφερες να είσαι ο άνθρωπος που όλοι θυμούνται με λατρεία. Γιατί ήσουν καθημερινά δίπλα τους, δίπλα μας.
Γενιές μαθητών σου χρωστάνε τις στέρεες βάσεις πάνω στις οποίες πάτησαν για να ανοίξουν τα φτερά τους. Κι εσύ καμάρωνες για τα «παιδιά» σου και είχες πάντα έναν καλό λόγο για τους μαθητές σου, τους «Μαθητές της Ρούλας Λιάνου». Γιατί, τελικά, ήταν τιμή να έχεις υπάρξει μαθητής της ΚΥΡΙΑΣ Ρούλας.
Αλλά ανάλογη ήταν η τιμή και για όλους εμάς που υπήρξαμε συνάδελφοί σου. Γιατί, ακόμα και για μας, υπήρξες ΔΑΣΚΑΛΑ…. Με τις συμβουλές, με τα καλά σου λόγια, με τη στάση της ζωής που είχες επιλέξει. Γιατί ο αγώνας σου για τη μόρφωση και την εκπαίδευση των παιδιών, δεν τελείωνε μέσα στην τάξη. Χρόνια ολόκληρα ήσουν πάντα εκεί, πάντα μπροστά στους αγώνες που δόθηκαν για τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, των ανθρώπων που ποτέ δεν έπαψες να προσφωνείς συναδέλφους, ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή σου. Και ήταν τιμή για όλους εμάς να σε προσφωνεί «συνάδελφο» η ΚΥΡΙΑ Ρούλα.
Αγαπημένη μας,
Δε θα σε αποχαιρετίσουμε, γιατί κάποιοι άνθρωποι-που κέρδισαν μια θέση στην καρδιά σου- δε φεύγουν ποτέ.
Θα δανειστούμε μόνο τα δικά σου λόγια για να σου πούμε πως:
Στην τρανή των ΔΑΣΚΑΛΩΝ φαμίλια
κέρδισες επάξια την πρώτη θέση!
Και την τίμησες όσο κανείς…..»
