Χθες γράφτηκε μια συγκινητική σελίδα στην ιστορία της Ομοσπονδίας μας. Ο ιστορικός ηγέτης της ΟΙΕΛΕ από την αρχή της Μεταπολίτευσης μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συμβολική μορφή του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς Γιώργος Φυσάκης αποφάσισε να δωρίσει (όπως είχαμε ανακοινώσει το Φεβρουάριο) τμήμα του πλούσιου αρχείου του στην Ομοσπονδία.
Μετά από πρόσκληση του Γιώργου Φυσάκη, ο Πρόεδρος Γιώργος Χριστόπουλος και η Ταμίας Τζένη Κωστούση του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ πήγαν στο σπίτι του για την παραλαβή του υλικού, στο οποίο περιλαμβάνονται πρωτότυπες εκδόσεις, αφίσες, φυλλάδια, πρακτικά συνεδριάσεων και συναντήσεων, ηχητικά και φωτογραφικά ντοκουμέντα.
Μας υποδέχθηκε στητός και θαλερός, αγέρωχος στα 91 του χρόνια, προσφέροντας καφέ και σπιτική τσικουδιά “ειδική παραγγελία για μένα από τον τόπο μου, την Κρήτη”, όπως μας είπε. Η συγκίνησή του ήταν φανερή, γιατί ο κλάδος δεν τον ξεχνάει, δεν ξεχνάει την προσφορά του στην ιδιωτική εκπαίδευση, τη συνεισφορά του για να ψηφιστεί ο νόμος 682/77 και τη θωράκιση των εργασιακών δικαιωμάτων μας.
Με την κουβέντα και τη βοήθεια της …τσικουδιάς, άνοιξε το μπαούλο των αναμνήσεων. Πρώτος σταθμός η Νάξος. Εκεί όπου στα χρόνια της Χούντας βρέθηκε Γυμνασιάρχης σε ένα καθολικό ιδιωτικό σχολείο. Όμως για το καθεστώς ο Γιώργος Φυσάκης ήταν στοιχείο που έπρεπε να αποβληθεί από την εκπαίδευση. “Έχει το χάρισμα της πειθούς και γι’ αυτό είναι λίαν επικίνδυνος” έγραφε ο φάκελος που αιτιολογούσε την απόλυσή του. Θα θυμάται για πάντα την ημέρα της απόλυσής του, όταν δεκάδες μαθητές του τού τραγουδούσαν αποχαιρετώντας τον “εδιώξαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί”…
Μετά θυμήθηκε τα πρώτα του νήματα στην ΟΙΕΛΕ. Μέσα στη βράση της Μεταπολίτευσης ο κλάδος έψαχνε να βρει εκπροσώπηση, καθώς μέχρι το 1974 τα σωματεία είχαν “δοτές” διοικήσεις από τη Χούντα. Τότε μια ομάδα νέων συναδέλφων με ελάχιστη πολιτική εμπειρία “όργωσε” τα ιδιωτικά σχολεία και εξελέγη έτσι η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή της Ομοσπονδίας. Στην πρώτη συγκέντρωση τέθηκαν και οι θεμελιώδεις αρχές που ακόμη και σήμερα τηρούνται από την εκάστοτε ηγεσία της ΟΙΕΛΕ: “Μακριά από κόμματα, από την πολιτική εξουσία, από τον εργοδότη”.
Σημαντική στιγμή της πορείας του στα κοινά ήταν η πρόταση που του έγινε την περίοδο της Οικουμενικής κυβέρνησης (1989-90) – “όχι από το κόμμα μου, από άλλο κόμμα” μας είπε γελώντας – για να αναλάβει Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας. Η αντίδραση ενός σκοτεινού, τότε, κατεστημένου, άμεση. Ακραίες, σχεδόν υβριστικές, επιστολές σχολαρχών εστάλησαν στην τότε πολιτική ηγεσία, ενώ επιστολή προκειμένου να μην αναλάβει τη θέση ο “ασεβής Φυσάκης” έστειλε ακόμη και ο τότε Αρχιεπίσκοπος!
Δεν θα ξεχάσει, δε, τη χαρά που του έδωσαν συνάδελφοι και μαθητές του τη χρονιά που αποχώρησε λόγω συνταξιοδότησης από την εκπαίδευση. Σε μια λαμπρή εκδήλωση σε δημόσιο σχολείο του Αμαρουσίου, εκατοντάδες κόσμου τίμησε όχι μόνο το σπουδαίο συνδικαλιστή αλλά και το μεγάλο Δάσκαλο Φυσάκη.
Στο τέλος, ακούσαμε ομιλίες του σε Συνέδρια και σε συγκεντρώσεις της ΟΙΕΛΕ. Η ώρα όμως ήταν περασμένη. Αφού μας ξενάγησε στο φιλόξενο σπίτι του, μας σύστησε στον πανέμορφο γάτο και καλό του σύντροφο, τον Μπρούνο, αφού είδαμε την συλλογή με το σήμα κατατεθέν του, τις πίπες καπνού, ήρθε η ώρα της αποχώρησης. Φεύγοντας μας είπε: “Ξέρω ότι ζείτε σε δύσκολες εποχές, ίσως ακόμη πιο δύσκολες κι από τις δικές μας. Είναι όμως χρέος όλων μας ο αγώνας να συνεχίζεται”.
Θα τον συνεχίσουμε, Γιώργο Φυσάκη. Και για σένα, και για τον αδικοχαμένο μας Πρόεδρο Μιχάλη Κουρουτό που συνέχισε το έργο σου, και για κάθε συνάδελφο που έχει την ανάγκη μας.
