Ήταν νύχτα της 16ης προς 17η Νοεμβρίου. Ήδη είχαν αρχίσει βίαια, αιματηρά επεισόδια ανάμεσα στην αστυνομία και το στρατό και τους διαδηλωτές φοιτητές και πολίτες. Ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί. Ένα μικρό φορτηγάκι φεύγει με ταχύτητα προς του Ζωγράφου. Κουβαλούσε εφόδια που είχαν μαζέψει ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί για τους συγκεντρωμένους στο Πολυτεχνείο. Μέσα στο όχημα ήταν ο ιστορικός ηγέτης της ΟΙΕΛΕ Γιώργος Φυσάκις.
Λίγο πιο πέρα, στην οδό Πατησίων, δύο νέοι τρέχουν προς το Πεδίο του Άρεως κυνηγημένοι και με τις σφαίρες να σφυρίζουν κυριολεκτικά δίπλα στα κεφάλια τους. Και για τους δύο αυτούς φοιτητές, νέα παιδιά χωρίς να έχουν μέχρι τότε ιδιαίτερη ενασχόληση με τα κοινά, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν αφορμή για να ριζοσπαστικοποιηθούν και να οργανωθούν στη συνέχεια σε πολιτικούς χώρους και στο συνδικαλιστικό κίνημα αργότερα. Ήταν ο αείμνηστος Μιχάλης Κουρουτός, που από το 1997 έως και το 2021 ήταν Πρόεδρος της Ομοσπονδίας και ο Γιάννης Αγγελογιώργος, επί πολλά έτη Πρόεδρος του ΣΙΕΛ Αθήνας.
Αυτές οι ιστορίες κρατούν ζωντανή τη μνήμη του Πολυτεχνείου. Όχι όμως μόνο αυτές… Σε μια σύγχρονη πραγματικότητα όπου,
- Το τέρας του φασισμού και του ρατσισμού γιγαντώνεται
- Οι ανισότητες διευρύνονται
- Η αδικία και η εκμετάλλευση των φτωχών, των ανθρώπων του μόχθου, των εργαζόμενων πολλαπλασιάζεται
- Η Παιδεία μετατρέπεται σε εμπόρευμα και σε προνόμιο για ελάχιστους
- Ο κόσμος μας βάφεται με το αίμα αθώων παιδιών σε πολέμους που εξυπηρετούν μόνο τα σχέδια των εμπόρων του θανάτου
… το παράδειγμα των φοιτητών που επί τρεις ημέρες αψήφησαν την αμερικανοκίνητη, Νατοϊκή Χούντα δίνοντας με μόνο όπλο τη φωνή τους έναν ηρωικό αγώνα για Παιδεία, Ελευθερία και Δημοκρατία, θα είναι φωτεινό. Αγώνα για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά, στα οποία κληρονομούμε έναν κόσμο πολύ χειρότερο από αυτόν που παραλάβαμε…
Το Πολυτεχνείο ζει μέσα στις καρδιές μας!
