Στις 9 Απριλίου απεργούμε!
Ζητούμε εδώ και τώρα την ουσιαστική επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της μόνης δυνατότητας που έχουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να βελτιώσουν τη ζωή τους, τις αμοιβές τους, το μέλλον τους.
Συλλογικές διαπραγματεύσεις που η κυβέρνηση αρνείται να επαναφέρει και έχει αντικαταστήσει (όντας ιδιαίτερα …φιλελεύθερη!) με την κεντρική διαμόρφωση του μισθού από το κράτος! Για ποιο λόγο; Διότι όπου υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι αμοιβές είναι τουλάχιστον 20% υψηλότερες από τους εργασιακούς χώρους στους οποίους οι εργαζόμενοι είναι ακάλυπτοι από ΣΣΕ κι έχουν απλές ατομικές συμβάσεις, ευρισκόμενοι στο έλεος του πανίσχυρου εργοδότη.
Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ποιον ευνοεί αυτή η πολιτική. Μόνο την προστασία των υπερκερδών των επιχειρήσεων. Και για τους αμφισβητίες όσων αναφέρουν τα συνδικάτα, τα νούμερα είναι αμείλικτα. Την ώρα που το 60% των πολιτών παραδέχονται ότι ο μισθός δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες τους και το 88% αυτών υποχρεώνονται να περιορίσουν τις ανάγκες ακόμη και σε βασικά είδη διατροφής, οι επιχειρηματίες πανηγυρίζουν. Οι ελληνικές εταιρείες αναφέρουν αύξηση τζίρου 17,8% και μεικτό περιθώριο κέρδους 15,8%, όταν ο παγκόσμιος μέσος όρος ήταν 11,6% και 10,8% αντίστοιχα!
Συλλογικές συμβάσεις στην ιδιωτική εκπαίδευση
Μια από τις πιο δραματικές επιπτώσεις της εφαρμογής των Μνημονίων για τους εργαζόμενους όλης της χώρας ήταν η κατάρρευση επί της ουσίας των συλλογικών συμβάσεων. Ήταν ένα από τα βασικά αιτήματα των παρασιτικών επιχειρηματιών αυτής της χώρας που συνεργάστηκαν με τους δυνάστες-δανειστές και πλούτισαν από την εξαθλίωση των εργαζόμενων μετακυλίοντας πλήρως τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στις πλάτες μας.
Γιατί κατέρρευσαν οι συλλογικές συμβάσεις; Δεν καταργήθηκαν, λένε οι υπερασπιστές των Μνημονίων, απλώς «εξορθολογίστηκε» η διαδικασία. Η πραγματικότητα είναι ότι καταργήθηκαν επί της ουσίας. Με το Ν. 1876/90, αν το ένα μέρος από τα δύο (εργοδότες-εργαζόμενοι) αποχωρούσε από τις διαπραγματεύσεις, τότε εκπρόσωπος του ΟΜΕΔ (της Αρχής Διαιτησίας) με βάση τα υπομνήματα των δύο πλευρών και τα στοιχεία της αγοράς πρότεινε σχέδιο σύμβασης με καθολική ισχύ (για όλους τους εργαζόμενους ενός κλάδου σε όλη την Ελλάδα). Με τη μνημονιακή νομοθεσία, εάν μία από τις δύο πλευρές αποχωρούσε, ουσιαστικά δεν μπορούσε να υπογραφεί σύμβαση. Αυτό άναψε το πράσινο φως στους εργοδότες να αποχωρήσουν από κάθε διαπραγμάτευση, με αποτέλεσμα από το 2012 να εξαφανιστεί η συντριπτική πλειονότητα των συλλογικών συμβάσεων και να ισοπεδωθούν οι αποδοχές των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα η κατάσταση είναι περίπου η ίδια. Με τον εργατοκτόνο Νόμο Χατζηδάκη, αν αποχωρήσει η εργοδοτική πλευρά, για να προτείνει σύμβαση ο ΟΜΕΔ, θα πρέπει ο κλάδος της οικονομίας που υπογράφεται η σύμβαση να έχει ισχυρό αντίκτυπο στο Α.Ε.Π. της χώρας (άρα με το υπάρχον νομοθετικό καθεστώς η δυνατότητα σύναψης ΣΣΕ είναι σχεδόν αδύνατη για τους περισσότερους κλάδους, φυσικά και για την εκπαίδευση).
Στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά. Από το ωρομίσθιο των περίπου 11 ευρώ στα Φροντιστήρια και των 10 ευρώ στα Κέντρα Ξένων Γλωσσών που με αγώνες και θυσία υπέγραψαν ΟΙΕΛΕ και πρωτοβάθμια σωματεία, φτάσαμε στο χυδαίο …2,92 ευρώ μετά την κατάρρευση των ΣΣΕ. Μείωση περίπου έως και 70%, πρωτοφανής σε παγκόσμιο επίπεδο! Με την παρέμβαση του Νόμου Φίλη (Ν. 4415/2016) και τον υπολογισμό του ωρομισθίου με βάση τις 21 κι όχι τις 40 ώρες, υπήρξε βελτίωση στο ύψος των αποδοχών, όμως τα 8,15 μεικτά (που ισχύουν σήμερα μετά τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό) δεν καλύπτουν τις ανάγκες των εκπαιδευτικών! Στα ΙΕΚ η κατάσταση είναι χειρότερη, καθώς οι εκπαιδευτικοί εκεί αμείβονται με το 40ωρο… Στα δε ιδιωτικά σχολεία που υπήρχε Διαιτητική Απόφαση, οι εκπαιδευτικοί έχασαν τη δυνατότητα της έκπτωσης του 90% στα δίδακτρα για τα παιδιά τους που φοιτούσαν στο σχολείο που εργάζονται (οι εκπαιδευτικοί των ιδιωτικών σχολείων έχασαν περίπου 35-40% των μισθών τους με την ένταξη στο Ενιαίο Μισθολόγιο). Ανυπολόγιστο το δώρο των μνημονιακών κυβερνήσεων στους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης, ένα δώρο που ο κλάδος μας δεν θα ξεχάσει…
Γι’ αυτό ζητάμε την άμεση αποκατάσταση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων που αποτελεί αίτημα των εργαζόμενων σε όλο τον κόσμο και έχει υιοθετηθεί πρόσφατα από το Ευρωκοινοβούλιο μετά από παρέμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για να βελτιωθούν οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας των εργαζόμενων.
