Αν υπήρχε έστω και ένας καλόπιστος, εντός και εκτός της Βουλής, ο οποίος να πίστευε τις αγαθές προθέσεις των σχολαρχών σχετικά με τις αναιτιολόγητες απολύσεις, σίγουρα μετά τις πρωτοφανείς σκηνές που ζήσαμε όλοι στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής θα έχει αλλάξει γνώμη!
Ήταν τη στιγμή που ο Υπουργός Παιδείας, βουλευτές και εκπρόσωποι φορέων παρακολουθούσαν έκπληκτοι το παραλήρημα του μαινόμενου προέδρου του ΣΙΕΙΕ, ο οποίος δήλωσε αυτολεξεί: «το ρεμπεσκέ εκπαιδευτικό όμως θέλω να μπορώ να τον εκδιώξω από τα σχολεία μας».
Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο της φράσης που προκαλεί, καθώς δεν είναι δυνατόν – ακόμη και με την πιο ακραία εργοδοτική λογική – να είναι “ρεμπεσκέδες” και οι 500 και πλέον συνάδελφοι που έχουν χάσει αναιτιολόγητα τη δουλειά τους από το καλοκαίρι του 2010. Είναι και ο τρόπος και το ύφος με τον οποίο ελέχθη η φράση. Είναι, ακόμη, η χρήση του ρήματος «εκδιώκω». Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιεί κανείς τη (σχετικά ουδέτερη) λέξη «απομακρύνω», ή «απολύω» και διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα ρήμα με επιθετικό φορτίο που «μυρίζει» εκδικητικότητα και μίσος.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, με το παραλήρημά του στη Βουλή ο Πρόεδρος του ΣΙΕΙΕ πρόσφερε πολύ σημαντικές υπηρεσίες στο κλάδο των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και στην εκπαίδευση γενικότερα. Διότι όλοι είδαν χωρίς καμία παρεμβολή το αποκρουστικό πρόσωπο της επιχειρηματικότητας στην εκπαίδευση. Όλοι διαπίστωσαν ότι ο μοναδικός στόχος και όνειρο των σχολαρχών για την παιδεία, δηλαδή να απολύουν ελεύθερα και αναιτιολόγητα, ουδεμία σχέση έχει με την ποιότητα των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών, ή τη δήθεν αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου. Είναι μια διαδικασία επίδειξης πυγμής, μια διαδικασία εκδικητικότητας και φρονηματισμού με σκοπό να λουφάξουν οι απείθαρχοι. Κυρίως όμως ακόμη και οι πλέον φανατικοί οπαδοί του νεοφιλελεύθερου/νεοσυντηρητικού δόγματος αντελήφθησαν για ποιο λόγο θα πρέπει ο εργαζόμενος, ο αδύναμος της κοινωνικής εξίσωσης, να προστατεύεται από τη μεσαιωνική λογική της αναιτιολόγητης απόλυσης, από την εξουσιαστική και αντικοινωνική μανία ενός προσώπου.
Όσοι από τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς είχαν την ψευδαίσθηση ότι οι σχολάρχες τους θεωρούν, όπως αναφέρουν σε κείμενα και δημόσιες ανακοινώσεις τους, «συναδέλφους» ή «συνεργάτες», μπορούν πλέον να αναθεωρήσουν. Η διάλυση αυτής της ψευδαίσθησης ήρθε από τα πλέον επίσημα χείλη, αυτά του ηγέτη των σχολαρχών.
